محمدعلی فیاض‌بخش: حالمان را از درون خانه‌هامان می‌توانیم بهتر کنیم؛ اگر:

۱- سؤال‌های فرزندان خُرد و دبستانیمان را در مورد برخی اتفاقات ناخوشایند، با آرامش و تحلیل منطقی پاسخ دهیم و خاطرشان را در هاله‌های بیم و ترس، یا غبار هراس و یأس درنپیچیم؛ این، یک نصیحت یا توصیه‌ی کدخدامنشانه نیست؛ بلکه یک ضرورت برای سلامت و امنیت روانی کودکانمان است؛

۲- به فرزندانمان حالی کنیم که حالِ کشورشان هرچه باشد، کشورِ خودشان است و نه طعمه‌ی بیگانه. دست‌افشانی و همراهی با دو سه پیرعجوزه در آن‌سوی مرزهامان، چه در مسند سیاست باشند چه در وظیفه‌خواریِ خباثت، خیانت به مردم است؛ گیرم از جایی و جاهایی سخت آزرده باشیم؛

۳- کودکان ما باید از ما یاد بگیرند که در بحران‌ها و موقعیت‌های حادّ، هنر، تشخیص اولویت‌هاست و نه به هر قیمتی تخلیه‌ی هیجان‌ها. باید بیاموزند که سنجش و وزن‌کردن فایده-هزینه، ماندگارتر از دامن زدن به ارتعاش فریادها بدون در نظر گرفتن پژواک آن‌هاست. آنگاه می‌توان امید بست که در فردای زندگیشان، منافع بلندمدت کشورشان را بر دیدگاه‌های پیش‌پا و نگاه‌های مقابلِ بینی ترجیح دهند و اگر پرچم کشورشان را به هفت تحریف و آلودگی در دست هفتاد و دو فرقه‌ی به خونِ‌هم‌تشنه دیدند، اصل را از بدل بازشناسند.

۴- قبول کنیم و عده‌ای هم باور کنند که بسیاری از ناخوشایندی‌های امروز، معلول عدم درک درست از زندگی مسالمت‌آمیز با همه‌ی انسان‌هایی است که خداوند آن‌ها را متفاوت از هم آفریده‌است و لابد حکمت الهی، بر سلیقه‌های تنگ راجح و غالب است. پس مناسبات زندگی سلیم و ایمن را از کودکی به فررندانمان بیاموزیم: احترام، محبت، و پیامد آن، صلح و امنیّت؛

۵-…و لازمه‌ی موفقیت ما مردم در تربیت مدنی و انسانی فرزندانمان در گروِ سعه‌ی صدر سررشته‌دارانی است که نباید ریسمان وفاق و رفاقت مردم با یکدیگر را رشته‌رشته کنند و آن‌ها را در رَسته‌های تقابل با همدیگر دسته‌دسته کنند؛ بلکه باید بازوان مودّت و مداراشان را به سوی مردم بگشایند.