به گزارش اطلاعات آنلاین، امیر قلعه نویی، فوتبال را رسما بعد از انقلاب شروع کرد. قلعه نویی در سال ۱۳۴۲ در یک خانواده مهاجر نیشابوری در نازی آباد به دنیا آمد. در سنین کم، پدرش را از دست داد و خیلی زود با واقعیت های زندگی آشنا شد. همزمان، به فوتبال هم علاقمند شد و در همان زمین های خاکی نازی آباد، به همراه برادر و بچه محل هایش پا به توپ شد. او متعلق به نسل اول ستاره های فوتبال بعد از انقلاب است؛ در جوانی به اردوی تیم ملی دعوت شد و در اوج جوانی، در ۱۸ سالگی به راه آهن پیوست.

امیر قلعه‌نویی نفر دوم نشسته از راست در تیم راه‌ آهن 

او که در دوران فوتبالش با شماره هشت مشهور بود، بازیکن محبوب مربی تیم، ناصر ابراهیمی بود و دو سال بعد، از میان همه ستاره های تیم، تنها انتخاب همین مربی برای رفتن به شاهین بود. شش سال حضور در شاهین، دوران باشکوهی برای قلعه نویی بود و او از یک جوان ناشناس، به یک فوتبالیست تاثیرگذار و مشهور تبدیل شد و از همین شاهین به تیم ملی رسید. او ستاره جوان تیم پرستاره شاهین در کنار مجتبی محرمی، مهدی دینورزاده، مرتضی یکه، محمد حسین ضیایی، مرتضی فنونی زاده، کریم باوی و... بود. کاریزمای ذاتی باعث شد در ۲۰ سالگی و در غیبت مهدی دینورزاده، بازوبند کاپیتانی شاهین را ببندد. عادت به بازوبند، البته بعدها نام او را با جنجال پیوند زد. اولین بار سال ۶۴ توسط فریدون عسگرزاده به اردوی تیم ملی دعوت شد. در اردیبهشت سال ۶۵، زیر نظر پرویز دهداری اولین بازی ملی خود را برابر چین انجام داد اما به یک باره، وقفه ای چند ساله بین بازی های ملی او روی داد.  

امیر قلعه نویی دومین نفر نشسته از چپ در تیم شاهین 

در سال ۶۶، شاهین را به مقصد قطر ترک کرد و به السد رفت؛ این تجربه چنان طولانی نبود و قلعه نویی خیلی زود به ایران برگشت و مهمترین دوران زندگی حرفه ای باشگاهی اش را شروع کرد. او در سال ۶۷ به استقلال پیوست و تا سال ۷۶ که از فوتبال خداحافظی کرد، در این تیم توپ زد. البته سرنوشت می توانست طور دیگری رقم بخورد؛ هافبک سرشناس آن روزگار، در دو مقطع در آستانه پیوستن به پرسپولیس قرار داشت. یک بار سال ۶۶ توسط مرتضی فنونی زاده برای آمدن به پرسپولیس ترغیب شد و یک بار هم در زمستان ۶۷ که قرار بود به همراه دوستش مجتبی محرمی به پرسپولیس بپیوندد. به روایت مرتضی فنونی زاده بار اول علی پروین عذرش را در تمرینات خواسته بود و در مرحله دوم هم ظاهراً پیشنهاد مالی استقلال قابل توجه بود تا در نهایت قلعه نویی آبی پوش شود.

امیر قلعه نویی نفر اول از سمت چپ  ایستاده‌ها در تیم استقلال 

او همچون شاهین، در استقلال هم روحیه رهبری و کاریزمای زیادی داشت و در بیشتر سالهای حضورش در این تیم، بازوبند را می بست. این روحیه، حاشیه های زیادی هم ایجاد کرد از جمله جنجال بستن بازوبند کاپیتانی؛ گفته می شود در دو مورد، بر سر بازوبند، با بازیکنانی از جمله شاهرخ بیانی و صادق ورمرزیاد وارد حاشیه و جنجال شده است.  قلعه نویی، بر خلاف دوران باشگاهی، در تیم ملی چندان درخشش نداشت و در مجموع ۲۰ بازی بیشتر انجام نداد. بعد از دوران دهداری، او در دوران علی پروین هم دو تورنمنت مهم بازی های آسیایی نود پکن و جام ملت های آسیا ۹۲ را از دست داد؛ دلیل احتمالی، ترافیک در پست هافبک مرکزی بوده است. با این حال در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۹۴ یکی از بازیکنان تیم ملی بود و در بازی معروف ایران - الجزایر هم به اردو دعوت شده بود. پروین در چند بازی حساس مقدماتی جام جهانی ۹۴ از قلعه نویی استفاده کرد. قلعه نویی در فهرست استانکو سرمربی بعدی تیم ملی هم حضور داشت و بازیکن ثابت تیم ملی در بازی های آسیایی ۹۴ بود. در اوایل حضور محمد مایلی کهن روی نیمکت تیم ملی، قلعه نویی به اردو دعوت می شد و تقریباً هم جایگاه ثابتی در ترکیب داشت. قلعه نویی یکی از هافبک های فیکس تیم ملی در مقدماتی جام ملتهای آسیا ۹۶ بود ولی برای دور نهایی، مایلی کهن به اردو دعوتش نکرد و پرونده بازی های ملی اش بسته شد.  

در الجزایر در کنار بهترین هافبک‌های ایران در دهه ۱۳۶۰ 

قلعه نویی در نیمه اول زندگی شخصی بسیار سخت کوش و زحمتکش بود و در کنار فوتبال، حتی با مسافرکشی گذران زندگی می کرد. او در سالهای آخر فوتبالش، چنان در استقلال بزرگی می کرد که حتی اسطوره ای مثل منصور پورحیدری هم را هم به چالش می کشید و به خاطر نفوذ و اقتدارش در تیم، لقب ژنرال را از سوی هواداران و مطبوعات در همان سالها دریافت کرد. قلعه نویی اما زندگی حرفه ای اش را با همین کاریزما و اقتدار شروع کرده بود و از همان جوانی معلوم بود می خواهد ژنرال باشد!