روزنامه هفت صبح نوشت: به این لیست نگاه کنید: سامان قدوس، احمد نوراللهی، رامین رضاییان؛ حسین کنعانی زادگان، مرتضی پورعلی گنجی، صادق محرمی، ابوالفضل جلالی، صالح حردانی ...فهرستی بلند بالا از محرومین و مصدومین و مطرودین! و به این ها اضافه کنید قرار دادن جهانبخش و قلیزاده و ترابی روی نیمکت!
اگر روزی به شما می گفتند که علی نعمتی و محمد کریمی در بازی مقابل قهرمان آسیا فیکس هستند و میلاد محمدی هم در دفاع راست بازی خواهد کرد احتمالا به طرف می خندیدید. اما این اتفاق افتاد. علی نعمتی بازیکن رزرو پرسپولیس در فصل پیش بود که مجموعه ای از اشتباهات ترسناک را در تیم گل محمدی به یادگار گذاشته بود و محمد کریمی هم امسال تا مرز مازاد اعلام شدن از سوی مورایس پیش رفته بود.
در نیمه دوم بازی با ازبکستان وقتی تیم ده نفره شد و سام قدوس به دفاع راست رفت و همین طور در بازی با قطر در غیاب قدوس محروم، مهدی طارمی یک خط عقب تر بازی کرد و وظیفه تنظیم ضرباهنگ تیم و بازیگردانی را بر عهده گرفت. گل سوم ایران روی پاس توی در زیبای طارمی به ثمر رسید.
سردارآزمون به وضوح ۵ یا شش کیلو اضافه وزن دارد. و در بازی با قطر از دقیقه ۷۰ دیگر حوصله پرس و دویدن نداشت. اما فرق بزرگ او با مهدی طارمی این جاست که بازیکن احساسی و پرجوش و خروشی است. برای همین هروقت کار تیم ملی گره می خورد او با حس برتری جویی آشکار در حین بازی، تحرکش چند برابر می شود. دیروز وقتی از قطر عقب افتادیم آزمون مثل یک پارچه آتش شده بود. او مرد بازی های سخت ملی است. برعکس طارمی که همه جوش و خروش خود را در باشگاه های معتبر اروپایی جا می گذارد و در بازی های ملی، یخزده و بیش از حد عاقل ظاهر می شود.
تعدادگل های مهمی که سردار برای ما درآوردگاههای حساس به ثمر رسانده بی پایان است و همین حالا هم با همین دو گل عنوان دومین گلزن تاریخ فوتبال ایران را از مهدی طارمی پس گرفت. کاش ازمون دیسیپلین بیشتری داشت و این قدر فکر اسب وبقیه تفریحات لطیف زندگی اش نبود.
تاکتیک تیم قلعه نویی روی انتقال سریع توپ به سمت خط حمله است. قلعه نویی به خوبی می داند که هافبک های فعلی تیم ملی هیچکدام در اندازه های نسل قبل نیستند. نه کسی همتای جواد نکونام داریم و نه اشکان دژآگه و نه مجتبی جباری. حتی بازیکنی در ابعاد مسعود شجاعی می توانست در تیم ملی فعلی ارباب مطلق باشد. نقطه قوت تیم ملی معمولا دفاع های کناری و دو مهاجم اصلی بوده است که خب در بازی با قطر مزیت دفاع های کناری مان هم تضعیف شده بود. پس با دستور قلعه نویی توپ باید در سریع ترین رمان ممکن در دسترس طارمی و آزمون قرار می گرفت و نقش اصلی را هم شجاع خلیل زاده در این نقل و انتقال سریع توپ ایفا می کرد.
امید نورافکن از خمان کشف های تیم ناکام علی منصوریان است. بازیکنی که همراه با فرشید اسماعیلی و کاوه رضایی و روزبه چشمی در آن استقلا پرهیاهو و جذاب اما بدفرجام شکل گرفت. بازیکنی همه فن حریف است که در پست های مختلف می تواند بازی کند. بهترین جا برای او هافبک دفاعی است اما میل به شوتزنی و فهمش از فوتبال و توانایی های تکنیکی اش او را برای پست های متنوعی آماده ساخته است. دیروز هم او از خوب های ایران بود.
علیرضا جهانبخش در سرازیری خداحاظی از تیم ملی قرار گرفته و به نظر می رسد عدم آمادگی اش را با تاکید بیش از حد روی رجز خوانی و کری خوانی می خواهد پوشش دهد. صحبت های او درباره بازیکنان با کیفیت ازبکستان و رجزخوانی هایش برای تماشاگران قطری زشت و سخیف بود و ادامه این کارها حتی ممکن است برای تیم ملی دردسرهایی را هم ایجاد کند.
