به گزارش «اطلاعات آنلاین»، اجرای برنامه های توسعه ای در کشور واکنش ها و بازتاب هایی را به دنبال داشته است.

حسین انتظامی در کتاب « توسعه، چگونه؟ مسئله شناسی برنامه ریزی توسعه در ایران» مهمترین انتقادات را به وضعیت فعلی برنامه های توسعه ( از منظر جامعیت) مطرح کرده است.

مهمترین این انتقادات عبارتند از:

*برنامه ها در ایران با فرض جامع بودن عموما تک بعدی نوشته می شوند. بدان معنا که جنبه های دیگر توسعه، از جمله جنبه های سیاسی، بین المللی و فرهنگی نادیده گرفته می شود.

*برنامه های فعلی فقط اسم جامع دارند. ما یک مجموعه ده عنصری نداشتیم بلکه ده مجموعه تک عنصری را دارا بودیم. بدیهی است که این نوع برنامه نمی تواند جامع باشد، چون در برنامه ریزی جامع روابط متقابل بخش ها روشن است.

*راهبردهای بخشی بدون توجه به نگاه فرابخشی که تاثیر هریک از حوزه ها بر حوزه دیگر را نشان می دهد، فایده ای ندارد.

*ارتباط منسجمی بین برنامه های 5 ساله و بودجه های سالیانه وجود ندارد.

*با وجود شرح وظایف وزارت خانه ها و دستگاه های اجرایی، احکام تاکیدی مشابه شرح وظایف دستگاه ها در برنامه های توسعه مصوب شده است.

*در نزدیک به دویست حکم برنامه، دولت مجاز شناخته شده است. یعنی اگر دولت هیچ کدام را انجام ندهد حرجی برآن نیست. این روش قانون گذاری که هیچ فایده ای ندارد به تورم قوانین و بحران حقوقی قانون گذاری کشور هم انجامیده است.

*منویات برنامه های توسعه آن قدر گسترده است که دستگاه ها را از پیگیری سایر وظایف قانونی خود باز می دارد.

*برنامه ها انبوهی از تکرار است.

*اقتصاد را نمی توان از 5 سال قبل پیشگویی کرد. یکی از دلایلی که این نوع برنامه نویسی در دنیا منسوخ شده است، ریشه در همین نکته دارد.