به گزارش خبرنگار اطلاعات آنلاین در دوحه، تیم ملی فوتبال کشورمان در بهترین روز سالهای اخیر خود از مدعی جدی قهرمانی یعنی ژاپن یک شکست خورده بزرگ ساخت. این پیروزی بازتاب های زیادی در دوحه داشت؛ طعم این شکست به قدری برای ژاپنی ها تلخ بود که در پایان مسابقه به سرعت ورزشگاه اجوکیشن سیتی را ترک کردند.
این تلخی زمانی بیشتر نمود پیدا کرد که خبرنگارشان در نشست خبری بعد از بازی به نابودی تیم کشورش برابر ایران اشاره کرد. اما این پیروزی بزرگ اتفاقاتی زیر پوستی نیز داشت؛ جائیکه تماشاگران ایرانی سکوهای ورزشگاه ۵۰ هزارنفری را به تصاحب درآوردند. طبل های بزرگ ایرانی مجال خودنمایی به ژاپنی ها نمی داد و فریاد ایران، ایران یک لحظه هم قطع نمی شد.
عملکرد ابتدای بازی تیم ملی زنگ خطر را برای قلعه نویی به صدا درآورد و قبل از پایان این نیمه بود که به احسان حاج صفی و کریم انصاریفرد دستور گرم کردن داد؛ تعویض هایی که تا آخرین دقایق محقق نشد. فضای سکوها برای ایران اما حکایت دیگری داشت؛ تشویق ها حتی بعد از گل ژاپن قطع نشد و ورزشگاه روی سر پرشورهای ایرانی بود.
نیمه دوم زندگی برای ایران رنگ دیگری گرفت؛ رامین، کنعانی و شجاع که در نیمه نخست چند بار به هم پریده بودند متحد شدند؛ میلاد هم از آن طرف. هافبک ها سمفونی زیبایی را به اجرا گذاشتند و سردار و محبی یک روح شدند در دو بدن ...
ژاپنی ها که جو ورزشگاه و پاتک زدن های ایران وحشت زده شان کرده بود بعد از گل تساوی از هم پاشیدند. اتفاقات روی نیمکت ایران اما نوید یک اتفاق بزرگ را می داد؛ قلعه نویی برای اولین بار در تاریخ مربیگری اش چشم به تعویض در ۹۰ دقیقه بسته بود. از میان دستیاران او فقط الهویی مجال بلند شدن و رفتن کنار خط را داشت.
نفرات ذخیره تماشاگران به تشویق بیشتر ترغیب می کردند. امیر که می دانست دیگر جای هیچ اشتباهی نیست با هر پاس اشتباه بازیکن خطاکار را نشانه می گرفت و این خشم وی یکبار دامن سامان را گرفت؛ وقتی بی جهت با توپ کار کرد و قلعه نویی فریاد زنان به او گفت: کاری نکن همین الان تعویضت کنم و ...
ده دقیقه پایانی اما آسمان و زمین ورزشگاه آماده گریستن برای ژاپنی ها شده بود؛ یک پنالتی و تمام. بزرگ ترین پیروزی عمر مربیگری امیر رقم خورد؛ شاید هم برای تیم ملی در سالهای اخیر ... او در نشست خبری منطقی تر از قبل صحبت کرد؛ دیگر خبری از خط و نشان برای دشمنان واقعی و فرضی نبود؛ او می داند که کار هنوز تمام نشده اما خیالش راحت است از ماندگاری روی نیمکتی که شرط بقا در آن حضور در جمع چهار تیم نهایی جام ملت ها بوده است؛ از حالا به بعد ژنرال نیمکت ایران با برگ برنده ای به نام ژاپن در دست برای تحقق یک رویایی ۵۰ ساله دورخیز می کند؛ آیا می تواند؟
