ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: امروزه بسیاری از مردم جهان با کسب و کارهای خانگی، امرار معاش می‌کنند.
این کسب و کارها علاوه بر صرفه‌جویی در وقت و انرژی و هزینه، نقش پررنگی در رونق اقتصادی کشورها دارند. آمار نشان می‌دهد که در کشور آمریکا ۴۲ میلیون نفر در حوزه مشاغل خانگی فعال هستند، در ایتالیا ۹۰ درصد برندهای درجه یک در حوزه چرم، پوشاک و کفش در شبکه مشاغل خانگی قرار دارند و چین با همین سیستم، بازارهای جهان را فتح کرده است.
اما یک کسب و کار خانگی وجود دارد که بی‌جیره و مواجب است. اگرچه بازدهی بالایی دارد و هزینه‌های زندگی را در حد قابل‌توجهی کاهش می‌دهد اما قدر نمی‌بیند و بر صدر نمی‌نشیند.
همه ما با این کسب و کار آشناییم، چرا که یا خودمان آن را انجام می‌دهیم یا کسی مشغول انجام آن برای ماست، ولی دستمزدی به آن تعلق نمی‌گیرد و نمی‌شود با آن امرار معاش کرد؛ هرچند اگر هم قرار بود برایش دستمزدی تعیین شود، خدا می‌داند که میزان آن دستمزد چقدر باید می‌بود!
اگر بخواهیم برای انجام اتوکشی، ظرف شستن، جارو کردن، نظافت و گردگیری، غذاپختن، لباس شستن، دوخت و دوز و هزار کار دیگر هزینه کنیم، به چند نفر باید رو بیندازیم و پول بدهیم؟
«خانه‌دار»ها همه این کارها را بدون چشمداشت انجام می‌دهند و بار بزرگی از دوش خانواده برمی‌دارند، اما بابتش حقوقی دریافت نمی‌کنند و برای گذران زندگی باید چشم به جیب دیگران داشته باشند.
کاش مسئولان برای مهمترین کسب و کار خانگی که همین خانه‌داری است فکری می کردند. طرح بیمه تأمین اجتماعی برای زنان خانه‌دار، فکر خوبی است اما کافی نیست، چرا که به جای ارزش قائل شدن برای جایگاه اقتصادی خانه‌داری، باز هم استفاده از مزایای بازنشستگی را منوط به سال‌ها پرداخت حق بیمه‌ای کرده که یک زن خانه‌دار ممکن است قادر به تأمین آن نباشد.
اما کمترین کاری که از ما مردم برمی‌آید، قدردانی از کسانی است که امور خانه‌داری را بر عهده دارند. شاید لبخند و تشکر ما، دست‌کم خستگیشان را کمرنگ کند.
