روزنامه فرهیختگان نوشت: سه سال و سه ماه مدیرعاملی پرسپولیس برای درویش زمان بسیار مناسبی بود تا او برنامه‌های خود را پیاده کند. از انصاف هم نگذریم در بحث آکادمی و برخی اتفاقات، نمره درویش بیشتر از مدیران قبلی‌اش نباشد، کمتر هم نیست؛ اما همه مشکل در سال آخر است.
درویش که فصول موفقی را با پرسپولیس پشت سر گذاشته بود، با اعتماد به متمول‌های خارج‌نشین و رفقای داخلی، نقل‌وانتقالات ابتدای فصل را باخت. باختی که تا همین امروز هم درویش آن را قبول ندارد و همین موضوع بزرگ‌ترین ایراد مدیریت پرسپولیس است. از دست دادن ستاره‌ها و جذب معمولی‌ها، پرسپولیس را به خاک کشید تا حالا درویش متوجه شود که در این باشگاه فاصله از عرش تا فرش، فقط چند ماه است.
بزرگ‌ترین نقد به درویش، دخالت افراد مختلف خصوصاً فرد متمول خارج‌نشین در نقل‌وانتقالات سرخپوشان بود. شاید او بروز این اتفاق را رد کند، اما پرسپولیسی‌ها به خوبی این موضوع را با پوست و گوشت خود لمس کردند. جذب برخی بازیکنان در نقل‌وانتقالات هم با همین توصیه‌ها انجام شد و حالا باعث شده تا درویش در سیبل اعتراضات هواداران پرسپولیس باشد.
شاید درویش مانند صحبت‌هایش در تلویزیون بارها تأکید کند که گناه من چیست که فلان بازیکن عملکرد ضعیفی دارد؛ اما دقیقاً گناه همین است. اعتماد به توصیه‌های اطرافیان و از دست دادن ستاره‌ها و جذب بازیکنانی به شدت معمولی. حالا پرسپولیس چهار جام این فصل را از دست داده و سؤال اصلی این است؛ در این شرایط درویش بماند یا برود؟ تجربه نشان داده هر مدیری که شعار حیاکن، رها کن را شنیده دیگر در پرسپولیس عاقبت به خیر نشده است.
درویش مدت‌هاست این شعار را روی سکوها می‌شنود و به نظر می‌رسد باید رفتن را به ماندن ترجیح دهد. هرچقدر هم وعده نقل‌وانتقالات طوفانی داده شود، بازهم هوادار در هر بازی علیه او شعار خواهد داد. این موضوع را خود درویش هم به خوبی می‌داند. احتمالاً هیئت مدیره هم می‌داند، ولی چرا تغییرات انجام نشد؟ هیچ‌چیز هنوز تمام نشده و باید منتظر ماند و دید. با وجود ابقای مجدد چیزی که قطعی به نظر می‌رسد رفتن درویش است، اما بعد از انتخاب جایگزین و مشخص شدن روند فعالیت باشگاه در نقل‌وانتقالات.
خواندن این مطالب را از دست ندهید:
