عصر ایران نوشت: پزشکیان می داند اجرای وعده هایش نیاز به تشکیل "دولت پلاس" (دولت با اختیار) دارد و تشکیل این دولت نیازمند همسویی و همرایی دولت به علاوه بخش های خارج از دولت در حکمرانی است.
در غیراین صورت، دولت به تنهایی به "دولت بی اختیار" تبدیل می شود که نه تنها در اجرای وعده هایش حتما ناکام می ماند بلکه از اداره عادی کشور هم ممکن است باز بماند.
بیش از ۴ ماه از آغاز به کار دولت مسعود پزشکیان گذشته است. یکی از مهمترین ویژگی ها و انتقادات به دولت پزشکیان را می توان سپردن برخی سمت های کلیدی و مهم به جناح مقابل و رقبای سیاسی دانست. تا جایی که بسیاری از حامیان پزشکیان و اصلاح طلبان لب به گلایه و شکایت باز کرده اند و بسیاری هم ناامید شده اند. از سپردن استانداری به عضو جبهه پایداری تا سمت گرفتن فلان چهره محافظه کار ، سرخوردگی زیادی را در پایگاه رای پزشکیان ایجاد کرده است.
اما چرا پزشکیان تصمیم به چنین اقداماتی گرفته است؟ پاسخ را باید در هدف او برای ایجاد "دولت پلاس" (دولت بااختیار) دانست.
پزشکیان با توجه به تجربه ۴ دولت سیدمحمد خاتمی (۷۶ تا ۸۴ )، محمود احمدی نژاد (۸۴ تا ۹۲)، حسن روحانی ( ۹۲ تا ۱۴۰۰) و سیدابراهیم رئیسی (۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳)، شناخت واقعی و ملموس از دولت و ریاست جمهوری در ساختار حکومت و حکمرانی ایران دارد. شناختی به دور از شعار و آرزو و حتی قانون اساسی.
پزشکیان در دولت دوم خاتمی (۸۰ تا ۸۴ ) وزیر بهداشت بود و بین سال های ۱۳۸۷ تا ۱۴۰۳ برای ۵ دوره در مجلس ، حضور داشت.
از سوی دیگر پزشکیان، شخصا فردی نتیجه گراست و نه مسیر گرا یا فردگرا. آنچه برای او اهمیت دارد نتیجه کار است و نه مسیری که دنبال می شود یا فرد یا افرادی که در مسیر تصمیم گیری ها و روند اجرایی قرار می گیرند.
در ایران و برخلاف همه کشورهای جهان از آمریکا تا کره شمالی، دولت نیازمند پیوند با بخش های خارج از دولت برای اداره موثر و نتیجه بخش کشور است. به همین دلیل و براساس قانون اساسی و چارچوب های نانوشته حکمرانی در ایران،، برقراری این پیوند میان بخش های داخل و خارج از دولت، شرایط لازم برای تصمیم گیری و اجرا در حوزه های مهم، اساسی و کلیدی است.
تنها در صورتی دولت می تواند دولت بااختیارات کامل باشد که بتواند همسویی و همراهی بخش های خارج از دولت در حکومت را همراه خود داشته باشد.
اما چرا دولت با اختیار یا دولت پلاس مهم است؟ چون در غیر این صورت چنین دولتی ، دولت ناتوان خواهد بود. دولت ناتوان که در داخل جدی گرفته نمی شود و نمی تواند مطالبات و خواسته های مردم و برنامه های خود را اجرا کند و در خارج از کشور هم اعتباری نخواهد داشت.
از سوی دیگر، در ایران برخی افراد و برخی جریان های سیاسی به خودی خود و فارغ از اینکه در قدرت باشند یا نباشند؛ قدرتمند هستند. آنچنان قدرتمند هستند که می توانند در برابر سیاست ها و برنامه های دولت ، مقاومت کنند و این سیاست ها و برنامه ها را به شکست بکشانند. پس از نظر پزشکیان چه بهتر که با این افراد و جریان های سیاسی توافق کنیم و به آنها سمت و جایگاه حکومتی هم بدهیم تا از قدرت ذاتی آنها در مسیر اجرای برنامه های دولت استفاده شود.
