به گزارش «اطلاعات آنلاین»، خبر کوتاه و تلخ بود. «علی رغم اینکه در آخرین لحظات پزشکان تلاش کردند با احیای قلبی وضعیت حال استاد را به پایداری برسانند اما پس از دوبار احیای قلبی این مهم میسر نشد و استاد محمدعلی بهمنی حوالی ساعت ۲۳ امروز جمعه نهم شهریور ماه آسمانی شد.»
اگر اهل شعر و موسیقی باشید شاید برای یک بارهم که شده ترانه « شب‌نشینی خرچنگ‌های مردابی» با صدای «حبیب محبیان» را شنیده باشید. اما شاید ندانیم این قطعه موسیقی سروده محمدعلی بهمنی غرلسرای بزرگ معاصر کشورمان است.
مرحوم محمد علی بهمنی در سال ۱۳۲۱ در اندیمشک زاده شد. او که مادر و برادارانش علاقمند به شعر بودند، از کودکی با اشعار حافظ و سعدی و مثنوی معنوی خود گرفته بود. به گفته خودش وزن شعر را به صورت سماعی یاد گرفته بود. نخستین شعر او در نشریه‌ای کار شد که مسئول صفحه شعر و ادبیات آن فریدون مشیری بود.
نخستین سروده مرحوم بهمنی که برای مادرش سروده بود چنین است:
ای واژه بکر
جاودانه ای شعر
موشح زمانه ای
چشمه سینه‌جوش الهام
ای حس لطیف شاعرانه
شب‌ها که ز دیده خواب گیرد
شعرم به سروده شبانه
بینم که نشسته‌ای تو بیدار
بر بستر طفل پربهانه
آوازه گرم لای‌لای‌ات
افکنده طنین مادرانه
احساس تو را کسی ندارد
از توست مرا همین نشانه
مرحوم بهمنی با این سروده در زمره شاگردان فریدون مشیری درآمد و تحت تعالیم فریدون مشیری قرار گرفت و به محفل شاعران آن زمان راه پیدا کرد.
بد نیست بدانید که بسیاری از سروده های مرحوم بهمنی توسط ناصر عبداللهی، حبیب محبیان، تورج شعبان خانی، همایون شجریان، استاد محمد نوری خوانده شده است.
او توانست در سن نوجوانی مجوز چاپخانه گوتنبرگ را در بندرعباس بگیرد. همچنین نشر «چیچیکا» را راه اندازی کرد.
مرحوم بهمنی در کودکی به تبع مادر از طرفداران غزل «بعد از نیما» بود. او غزل های گذشته را دارای «نو اندیشی» و «نواجرایی» بیشتری می‌دانست.
محمدعلی بهمنی استاد مسلم ترانه‌سرایی نو در ایران بود درباره ترانه سرایی نو ایران معتقد بود که برخی از ترانه‌های امروز تعریفی از نو بودن ندارد.
مرحوم بهمنی درباره ترانه سرایی نو امروز چنین می گوید: من که به وضوح تاثیر مخرب ترانه امروز را بر شعر یا بی ملاحظه تر بگویم شاعر امروز می‌بینم شاعران با استعدادی را می‌شناسم که به ورطه ترانه افتاده‌اند و به دلیل همسویی یا پسند مخاطب نه ترانه ماندگاری خلق کرده‌اند و نه شعر پایداری.
او شعر را محصول درک کردن وزن‌های شعری توسط شاعر از طبیعت پاک عنوان می کند و معتقد است که که شاعران نخستین وزن های خوبی را از طبیعت پاک زمان خودشان دریافت می کردند که با این طبیعت آلوده تفاوت داشت.
در جای دیگری با انتقاد از نوعی موسیقی های وزن ساز عنوان می کند: آن موسیقی وزن ساز کجا و این هیابانگ های ناهنجار کجا؟ آن حس کجا و این تعاریف های بی ربط و نالازم کجا.
او ترجیح می داد که موسیقی های بدون کلام را بشنود اما در عین حال از شعر «دلم از اون دلای قدیمیه از اونا که میخواد عاشق بشه پا روی دنیا بذاره» را با اجرای استاد محمد نوری اثری ماندگار می خواند.
مرحوم بهمنی شعر «پرکن پیاله» فریدون مشیری را یک اثر فاخر با صدای استاد شجریان می دانست.
محمدعلی بهمنی علاوه بر شعر و ترانه دستی در نگارش کتاب داشت. برخی از کتاب های او که منتشر شده عبارتست از: باغ لال، در بی وزنی، عامیانه‌ها، گیسو کلاه کفتر، گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود. شاعر شنیدنی است، این خانه واژه‌های نسوری دارد.
یکی از ترانه های ماندگار استاد محمدعلی بهمنی با صدای ماندگار مرحوم ناصر عبداللهی ترانه بهار بهار بود که بخشی از متن آن در زیر می‌آید:
بهار بهار
صدا همون صدا بود
صدای شاخه ها و ریشه ها بود
بهار بهار
چه اسم اشنایی
صدات میاد اما خودت کجایی
و بکنیم پنجره ها رو یا نه
تازه کنیم خاطره ها رو یا نه؟
بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه تر از فصل شکفتنم کرد
بهار اومد با یه بغل جوونه
عید آورد از تو کوچه تو خونه