وجیهه تیموری در یادداشتی در ضمیمه آفتاب مهتاب امروز روزنامه اطلاعات نوشت: نوروز در راه است، آیینی که قدمت آن
حداقل به قرن ششم قبل از میلاد برمی‌گردد. فکرش را بکنید؛ ما مراسمی را زنده نگه داشته‌ایم که از حدود 2500 سال پیش تا حالا، مردمان بسیاری در کشورهای حاشیه جاده ابریشم از جمله افغانستان، آذربایجان، هند، ایران، عراق، قزاقستان، قرقیزستان آن را برپا داشته‌اند؛ جشنی باشکوه و باستانی برای گرامیداشت سال نو، فرارسیدن بهار و تولد دوباره طبیعت.
نام این رسم بین‌فرهنگی در فارسی یعنی روز نو و آغاز جدید.
نوروز با این همه قدمت، اصلا تحجرآمیز نیست، بلکه مبنا و اساس بسیار آگاهانه و صلح‌آمیز و جاودانه‌ای دارد. ما بازگشت بهار و تولد دوباره طبیعت را جشن می‌گیریم، چون نشانه پیروزی خیر بر شر و شادی بر غم است. نوروز شامل آداب، مراسم و رویدادهای فرهنگی و همچنین لذت‌بردن از خوردن غذاهایی خاص در کنار عزیزان است.
نوروز میراث مشترک مردمانی با پیشینه‌های مذهبی و فرهنگی مختلف است که اگرچه با گذشت زمان، در کشورهای مختلف جزئیات متنوعی به آن افزوده شده، اما مراسم وحدت‌بخش بسیاری همچنان در آن وجود دارد. به عنوان مثال، در بیشتر کشورهایی که نوروز را جشن می‌گیرند، رقص‌های آیینی و پریدن از روی آتش و سمنوپزان و گیاهان مختلف را سبز کردن و چیدن سفره هفت‌سین، جزو آداب اصلی استقبال از سال نو و بهار است.
روز جهانی نوروز، نه تنها فرصت لذت‌بردن از آداب و رسوم فرهنگی و باستانی است، بلکه ترویج صلح و همبستگی میان جوامع و مایه دوستی بین مردم و زیباترشدن جهان است.
افتخار می‌کنیم که در سرزمینی با چنین باورها و اندیشه‌های زیبا و چنین کردارهای درست و چنین گفتارهای نیکی زندگی می‌کنیم.
افتخار می‌کنیم که میراث‌دار و نگاهبان چنین جشن باشکوه و باستانی‌ای هستیم و تلاش می‌کنیم با زنده‌نگه‌داشتن آیین‌های ایرانی درست و صلح‌آمیز، بر شکوه و اتحاد و احترام سرزمین قشنگمان بیفزاییم.
مهمان خداییم همه
ماه رمضان هم فرا رسیده‌است؛ چه قشنگ است که هم خانه دلمان را روشن و پاکیزه می‌کنیم و هم دیوارها و کوچه‌ها و خانه‌های شهر و روستایمان را. امسال خانه تکانی ما به معنای واقعی هم روحی و معنوی است، هم جسمی و مادی؛ هم فردی است هم جمعی.
بیایید در لحظات زیبای سحر و افطار و به ویژه هنگام لحظه تحویل سال نو، کنار همه دعاها و آرزوهای شخصی که داریم، با همدیگر برای همه کودکان دنیا دعا کنیم.
گرانبهاترین چیز در جهان لبخند روی صورت کودک است و زمین با لبخند کودکان، معصومیت خود را حفظ می‌کند و با هر گریه و زخمی که بر تن یک کودک وارد می‌شود، دنیا بخشی از پاکی و آرامش و زیبایی خود را از دست می‌دهد.
کودکان، آینده دنیا هستند. اگر درست پرورش یابند، رهبرانی می‌شوند که می‌توانند جهان را به سوی نور هدایت کنند.
بیایید سوگند یاد کنیم که این زمین را به مکانی شاد و بهتر برای بچه‌ها تبدیل خواهیم کرد و بر سوگند و پیمانمان بمانیم.
بیایید دعا کنیم پاکی قلب شما هرگز محو نشود، بدون دلیل شاد باشید و در هر موقعیتی که هستید، احساس ارزشمند بودن کنید.
آرزو کنیم نخ بادبادک آرزوهایتان را هربار بلندتر کنید و هیچ‌وقت از آن دست نکشید.
شاید در بعضی خانواده‌ها یا بعضی شهرها و کشورها، اوضاع به این خوبی نباشد و همه‌چیز خیلی مطابق میل پیش نرود؛ همچنان‌که در سالی گذشت هر کدام از ما حتما کنار خوشی‌ها، ناخوشی هم داشتیم و روزهای سخت و ساعات تلخ و چه بسا دردها و غم‌های زیادی هم از سر گذراندیم، اما همان‌طور که آن سختی‌ها را تاب آوردیم و گذشتند، بدون تردید این روزهای قشنگ هم خیلی دیر و دور نخواهند بود.
به قول شاعر معاصرمان آقای شمس لنگرودی:
می‌دانم رودها و صداها خشکیـده است
می‌دانم، برف‌های گرانی باریده است
اما...
صبح‌های عجیب و رودهای غریب و آفتاب نجیـبـی در راه است
می‌دانم
می‌دانم ...
