دست‌وپا زدن برای صندلی قدرت با شعار «ادامه راه شهید رئیسی»
این روزها «ادامه راه» دولت سیزدهم به اسم رمزی برای ماندن در صندلی ریاست تبدیل شده است.
سایت دیده‌بان ایران نوشت: امروز کاظم صدیقی، امام جمعه تهران در خطبه‌های نمازجمعه تاکید کرده است: «رئیس جمهوری که بخواهد همه استانداران و طرح‌های کشور را کنار بگذارد به درد نمی‌خورد.»
این در حالی است که نمایندگان مجلس هم نمی‌توانند در انتخاب کابینه یا مدیران و استانداران دخالتی کنند و دولت باید آنها را انتخاب کند تا بتواند در موقع مقرر و در بزنگاه‌های تاریخی پاسخگوی مجلس و مردم باشد نه آن که به جای پاسخگویی بگوید: «مجبور به انتخاب این وزیر، مدیر یا استاندار و... شده بودم.»
از سوی دیگر این روزها بسیاری بر این عقیده‌اند که ادامه راه ابراهیم رئیسی، رئیس دولت سیزدهم که در سقوط هلی‌کوپتر جان باخت ادامه پیدا کند. این در حالی است که شرایط کشور فقط برای عده‌ای خاص و کم تعداد بهبود پیدا کرده است. چرا باید دولت سیزدهم همچنان ادامه پیدا کند؟ چه اتفاقی برای بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی مردم رخ داده است؟ مگر نه آن که از دوره دولت دوازدهم به ریاست حسن روحانی به دلیل شرایط بد اقتصادی، قشر متوسط جامعه حذف و به سمت فقر رانده شدند؟ مگر نه آن که در دولت رئیسی این فقر با افزایش قیمت دلار و موضوعات اقتصادی که مطرح شد، شرایط اقتصادی مردم عادی بدتر شد؟ مگر نه آن که «ریشه‌کن کردن فقر مطلق» در حد شعار دولت سیزدهم باقی ماند؟ کدامیک از شعارهای دولت سیزدهم، محقق شد؟ مگر نه آن که ابراهیم رئیسی به صراحت گفت: «خدا رحم کرد که ما رئیس‌جمهور نشدیم که دلار 5هزار تومان شود؟» این شعار می‌تواند انقلابی در اقتصاد کشور ایجاد کرده و اقتصاد کشور را متحول کند. چرا وزیری که نتوانست شعارهای رئیس جمهوری دولت سیزدهم را محقق کند بر سرکار بماند؟
در همین سه سال بسیاری از نخبگان، پزشکان، پرستاران و حتی صاحبان سرمایه مهاجرت کردند و نه تنها سرمایه‌های مادی بلکه سرمایه‌های معنوی کشور نیز از دست رفت. کاش آقایان سری به بیمارستان‌های دولتی می‌زدند تا بدانند مردمی که پول درمان در بیمارستان‌های خصوصی را ندارند چگونه با کمبود جا دست و پنجه نرم می‌کنند و روی ویلچر یا تخت‌های کنار راهرو بستری می‌شوند. کاش آقایان سری به کادر درمان بزنند تا بدانند که هر کدام از آنها حداقل جای 3 نفر کار می‌کنند و تمام بار درمانی کشور را به دوش می‌کشند. چرا وزیری که نمی‌تواند حداقل خواسته و مطالبه مردم برای داشتن درمان رایگان – به توجه به تاکید قانون اساسی – را محقق کند، سر کار باقی بماند؟
اگر قرار باشد راه آقای رئیسی ادامه پیدا کند، حتما رضامراد صحرایی، وزیر آموزش و پرورش هم باید بر سر وزارت ابقا شود. فردی که می‌گوید: «ما در آستانه الگو شدن برای جهان هستیم،ما به قله نزدیک شده ایم و کسی که می تواند این الگو شدن را رقم بزند نظام تعلیم و تربیت کشور است.» در حالی که در صدور کارتهای ورود به جلسه مانده‌اند. چرا باید آموزش و پرورش تحت سیطره وزیری باشد که 12 مهر امسال، اعلام شد که 23 هزار مدارس با کمبود معلم و خالی ماندن کلاس‌های درس در کشور وجود دارد؟ محمد وحیدی، نائب رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس به کمبود معلم و خالی ماندن کلاس‌های درس در کشور اعتراض کرده و گفت: «با وجود آغاز سال تحصیلی در کشور اما ما شاهد آن هستیم که ۲۳ هزار کلاس درس فاقد معلم بوده است.»
قطعی اینترنت و کاهش سرعت آن سرمایه‌های بسیاری را به باد داد و فیلتر کردنش میلیاردها هزار تومان پول باد آورده را به جیب کاسبان فیلترشکن سرازیر کرد. چرا باید عیسی زارع‌پور همچنان بر مسند وزارت ارتباطات باقی بماند؟
صولت مرتضوی که حالا برای انتخابات ریاست جمهوری هم ثبت نام کرده است چه رفاهی را برای مردم به ارمغان آورده که در صورت رای نیاوردن در انتخابات ریاست جمهوری باز هم بر وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی حکمرانی کند؟ مهرداد بذرپاش چرا باید بر مسند راه و شهرسازی بماند؟ جواد اوجی وزیر نفت چه آورده‌ای برای کشور داشته است؟ دستاورد کیومرث هاشمی در وزارت وزیر ورزش و جوانان چه بوده است؟ اگر دستاوردی داشته چرا جوانان حالا نه تنها امیدی به آینده ندارد بلکه به دنبال راهی برای مهاجرت می‌گردند؟ محمدعلی زلفی‌گل، چقدر توانست استادان دانشگاه و دانشجویان نخبه را حفظ کند؟ مگر در زمان وزارت او در وزیر علوم، تحقیقات و فناوری اساتید دانشگاه اخراج نشدند؟ عباس علی‌آبادی که پس از فاطمی امین بر مسند وزارت صنعت، معدن و تجارت تکیه زد چقدر توانست صنعت ایران را شکوفا کند؟ توانست مصوبه مجلس مبنی بر واردات خودرو و مقابله با مافیای خودرو را محقق بخشد؟
همه بر این عقیده‌ایم که «روح ابراهیم رئیسی شاد.» اما کاش به جای مرده پرستی و قدیس‌سازی به فکر منافع ملی و مردم باشیم و بدانیم هر اظهارنظری از سوی مسئولان کشور می‌تواند تبعات خاص و زیادی را در پی داشته و آسیب‌های جبران ناپذیری را به کشور وارد کند.
