موهایم را کشیدند و صورتم را به دیوار کوبیدند/ روایت هولناک مادر ۳۹ ساله از ۴۷روز زندان

نابله فکر می‌کرد مدرسه سازمان ملل در شهر غزه یک پناهگاه امن است تا اینکه ارتش اسرائیل وارد شد. او گفت که سربازان به محل هجوم بردند و به مردان دستور دادند لباس‌های خود را در‌آورند و زنان را برای تفتیش به مسجد بردند و شش هفته بازداشت آغاز شد که به گفته او همراه با ضرب و جرح و بازجویی‌های مکرر بود.

این زن ۳۹ ساله اهل غزه به شرط ناشناس ماندن از ترس دستگیری مجدد به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت: «سربازان بسیار خشن بودند، آن‌ها ما را کتک زدند و به زبان عبری بر سر ما فریاد می‌زدند. اگر سرمان را بالا می‌آوردیم یا حرفی می‌زدیم به سرمان ضربه می‌زدند.»

نابله گفت که او قبل از رسیدن به زندان دیمون در شمال، جایی که دست‌کم ۱۰۰ زن در آنجا بودند، بار‌ها در مکان‌های مختلف در بازداشتگاه‌های اسرائیل جابجا شده است. گروه‌های حقوق بشر می‌گویند که اسرائیل در حال «ناپدید کردن» فلسطینی‌های غزه است به‌طوریکه شماری از آن‌ها را بدون اتهام یا محاکمه بازداشت می‌کند و به خانواده یا وکلای آن‌ها محل نگهداری‌اشان را فاش نمی‌کند.

تصاویر مردان زانو زده با چشم‌بند، سر‌های خمیده و دست‌های بسته خشم جهانی را برانگیخته است. سربازان اسرائیلی در شمال غزه و همچنین شهر جنوبی خان یونس، ده‌ها نفر را از مدارس و بیمارستان‌های سازمان ملل به‌طور همزمان بازداشت کرده‌اند. برای نابله این روند ۴۷ روز ناخوشایند طول کشید. علی‌رغم دستور تخلیه اسرائیل، نابله و خانواده‌اش تصمیم گرفتند شهر غزه را ترک نکنند، زیرا معتقد بودند هیچ جای غزه امن نیست. نیرو‌های اسرائیلی در تاریخ ۲۴ دسامبر وارد مدرسه‌ای شدند که در آن پناه گرفته بودند. او گفت: «وحشت زده بودم. فکر می‌کردند می‌خواهند ما را اعدام و همانجا دفن کنند.»

نیرو‌های اسرائیلی نابله را از دختر ۱۳ ساله و پسر چهار ساله‌اش جدا کردند و او را در کامیونی که عازم تاسیساتی در جنوب اسرائیل بود سوار کردند.

ما یخ زده بودیم و مجبور شدیم روی زانو باقی بمانیم. موسیقی بلند پخش می‌شد، فریاد می‌زدند و ارعاب می‌کردند. می‌خواستند ما را تحقیر کنند. دستبند و چشم بند داشتیم و پاهایمان را با زنجیر بسته بودند. نابله به آسوشیتدپرس گفت: «ما یخ زده بودیم و مجبور شدیم روی زانو باقی بمانیم. موسیقی بلند پخش می‌شد، فریاد می‌زدند و ارعاب می‌کردند. می‌خواستند ما را تحقیر کنند. دستبند و چشم بند داشتیم و پاهایمان را با زنجیر بسته بودند.»

نابله که بین چندین زندان جابجا شده بود گفت که مورد بازرسی و بازجویی‌های مکرر با اسلحه قرار گرفته است. در پاسخ به سوالی درباره ارتباطش با حماس و اطلاع از شبکه گسترده تونل‌های زیرزمینی آن‌ها، بر بی‌گناهی‌اش تاکید کرد و به بازجویان گفت که یک زن خانه‌دار است و شوهرش برای تشکیلات خودگردان فلسطینی کار می‌کند.

یک زن بازداشت شده دیگر که به شرط فاش نشدن نامش با آسوشیتدپرس گفتگو کرد توضیح داد که نیرو‌های اسرائیلی در جریان معاینه پزشکی قبل از انتقال به زندان دیمون به او دستور دادند که پرچم اسرائیل را ببوسد. او گفت که وقتی نپذیرفت یک سرباز موهایش را گرفت و صورتش را به دیوار کوبید.

فرد دیگری در تشریح بازداشت خود گفت که نگهبانان زندان کتسیعوت در جنوب اسرائیل روی او ادرار کرده‌اند و شاهد بازرسی‌های استریپ بوده است که در آن زندانبان‌ها زندانیان برهنه را مجبور می‌کردند نزدیک یکدیگر بایستند و دستگاه جست‌وجو را در باسن آن‌ها قرار می‌دادند.

سازمان «پزشکان برای حقوق بشر-اسرائیل» (PHR-I) در گزارشی زندان‌های اسرائیل را که در آن‌ها فلسطینی‌ها را از کرانه باختری و بیت‌المقدس شرقی نیز نگهداری می‌کنند به‌عنوان دستگاه «تلافی و انتقام» توصیف کرد. در گزارش این سازمان به شلوغی بیش از حد زندان‌ها اشاره و گفته شده است که از زمان آغاز جنگ امتیازات مربوط به تلفن کردن به‌طور کامل به حالت تعلیق درآمده است. در برخی از زندان‌ها نیز آب و برقی وجود ندارد و زندانیان در تاریکی زندان را می‌گذرانند.

نابله هشت روز در یک مرکز ناشناخته در جنوب اسرائیل حضور داشت که اجازه دوش گرفتن نداشت و به پد‌های قاعدگی دسترسی نداشت و غذا نیز کمیاب بود.

نابله گفت که یک بار نگهبانان غذای زندانیان را روی زمین پخش کردند و به آن‌ها گفتند از روی زمین غذا بخورند.