جهان نباید میلیون‌ها فلسطینی را به خاطر ادعای اسرائیلی‌ها مجازات کند
بر اساس آمارهای رسمی منتشر شده، بیش از ۷۵ درصد از جمعیت حدود ۲ میلیون نفری غزه اکنون آواره و دهها هزار فلسطینی کشته شده اند که بسیاری از آنها را کودکان تشکیل می‌دهند.
اطلاعات نوشت: قریب به چهار ماه از جنگ غزه می‌گذرد و اوضاع در این باریکه فاجعه بار توصیف شده است.
بر اساس آمارهای رسمی منتشر شده، بیش از 75 درصد از جمعیت حدود 2 میلیون نفری غزه اکنون آواره و دهها هزار فلسطینی کشته شده اند که بسیاری از آنها را کودکان تشکیل می‌دهند.
در این میان سازمان ملل متحد در هشدار‌هایی پیاپی اعلام می‌کند که خطر قحطی گسترده در غزه قریب الوقوع است و بیماری های عفونی روز به روز در حال گسترش هستند.
این نهاد بین المللی همچنین اوضاع زیرساخت‌های مراقبت های بهداشتی این باریکه را نابود شده توصیف کرده است.حقیقت این است که با توجه به شرایط جنگی موجود راه نجات اصلی برای ساکنان غزه در این چشم انداز، آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی یا «آنروا» است؛ سازمانی که قدمتی 75 ساله دارد و نیازهای خود را تقریباً به طور کامل از کمک های داوطلبانه تأمین می کند.
در این برهه دست‌کم 15 کشور از جمله آمریکا به دلیل گزارش های منابع اطلاعاتی اسرائیل مبنی بر مشارکت دهها تن از کارکنان این سازمان در حمله 7 اکتبر به اسرائیل، اعلام کرده اند که کمک‌ها به «آنروا» را متوقف کرده اند و ادامه پرداخت ها به این نهاد در انتظار تحقیقات بیشتر است.
باید صریح بگوییم،اکنون زمان مناسبی برای توقف کمک‌های مالی به «آنروا» نیست. نروژ به تعهداتش مبنی بر ادامه تأمین مالی این آژانس حیاتی وکمک به مردم فلسطین پایبند است.
به عنوان وزیر امور خارجه نروژ، من از کشورهای کمک کننده می خواهم که در مورد عواقب گسترده تر قطع فعالیت «آنروا» فکر کنند.اگر این تصمیمات هر چه سریع‌تر لغو نشوند، ما با خطر جدی بدتر شدن بحران انسانی که در غزه شاهد آن هستیم مواجه خواهیم شد و از آنجایی که «آنروا» از میلیون‌ها آواره فلسطینی در کرانه باختری، اردن، لبنان و سوریه حمایت می‌کند، توقف کمک‌ها می‌تواند باعث بی‌ثباتی بیشتر در منطقه شود.ما اکنون در نقطه ای قرار داریم که جهان باید به کمک مالی به آنروا بیش از دلایلی که به آنها اشاره شد، ادامه دهد. نباید این نکته را از یاد برد که جهان نباید میلیون ها انسان را به خاطر ادعایی چند نفر در اسرائیل به طور جمعی مجازات کند.
نروژ، مانند دیگر کشورهای کمک کننده، ازبرخی ادعاها مبنی بر دست داشتن 12 نفر از 13 هزار کارمند آنروا در غزه در حمله علیه اسرائیل، آگاه است و ما به نوبه خود این حمله را محکوم کرده‌ایم.همچنین ما از پاسخ «فیلیپ لازارینی» کمیسر کل «آنروا» در اخراج افراد متهم و شروع تحقیقات از آنها استقبال می کنیم. نروژ انتظار شفافیت کامل دارد،اما تعلیق کمک مالی به یک آژانس کلیدی سازمان ملل به دلیل رفتار ادعایی در مورد 12 کارمند راه حل درستی نیست.
بگذارید با مثالی توضیح دهم،اگر برخی از اعضای یک اداره پلیس مرتکب جرمی شوند، باید آن افراد مجرم مورد بازخواست قرار گیرند نه اینکه کل نیروی پلیس را به بهانه کاری که آن عده محدود انجام داده‌اند،منحل کرد. ما باید بین آنچه که افراد «ممکن است» انجام داده باشند و آنچه «آنروا» به عنوان یک سازمان کمک رسان بین‌المللی انجام می دهد تمایز قائل شویم.
از زمانی که آنروا در سال 1949 تأسیس شد، خدمات اولیه، آموزش، پناهگاه ها، زیرساخت های اردوگاهی و کمک های اضطراری را به افرادی که در سال 1948 از شهرهای خود فرار کرده یا از خانه های خود اخراج شده بودند ارائه کرده است؛ جنگی که پس از تأسیس اسرائیل رخ داد. در آن زمان جمعیت پناهندگان حدود 750 هزار نفر بود.
امروز، چهار نسل بعد، حدود 6 میلیون پناهنده فلسطینی واجد شرایط دریافت خدمات «آنروا» در سراسر منطقه وجود دارند.از زمان شروع این جنگ، کارکنان آنروا در غزه، که اکثراً به صورت محلی استخدام شده بودند، به انجام خدمات امدادی تحت شرایط سخت و در معرض خطر روزانه جان خود ادامه داده اند. آنها، مانند بسیاری دیگر، بهای سنگینی را پرداخته اند.
باید به این نکته اشاره کنم که از هفتم اکتبر، بیش از 150 کارمند آنروا در حملات اسرائیل کشته شده اند.نروژ که کشوری نسبتاً کوچک است، یکی از بزرگترین کمک کنندگان به «آنروا» است و فقط در سال گذشته 45 میلیون دلار به سازمان اختصاص داده ؛ مبلغی که همچنان بسیار کمتر از ایالات متحده است. نروژ از زمان مذاکرات منتهی به اولین توافقنامه یعنی «توافق اسلو» بین اسرائیل و سازمان آزادیبخش فلسطین که در سال 1993 امضا شد، روند صلح بین اسرائیل و فلسطین را در اولویت سیاست‌های خود قرار داده است.
در 30 سال گذشته، نروژ ریاست یک گروه بین المللی کمک کننده برای فلسطین را بر عهده داشته است منظور این است که سیاست ما بر حمایت از تأسیس نهادهای فلسطینی متمرکز بوده که کلیدی برای تشکیل کشور فلسطین خواهد بود.
بیایید صریح باشیم،حدود 6 میلیون فلسطینی به خواست خود زندگی در شرایط پناهندگی را انتخاب نکرده‌اند. من متقاعد شده‌ام که آنها مانند بقیه ما زندگی در کشوری را ترجیح می‌دهند که بتوانند آن را «کشور خود» بنامند. موضوع سرنوشت آوارگان فلسطینی در قلب مناقشه اسرائیل و فلسطین قرار دارد، اما با گذشت 75 سال از آن زمان هنوز راه حل سیاسی واقعی برای برون رفت از این بحران وجود ندارد.
اکنون یک قطعنامه عادلانه برای فلسطینی ها و اسرائیل پیش نیاز اساسی برای صلح و راه حل دو کشوری خواهد بود.آنروا خیلی بیشتر از یک سازمان بشردوستانه عمل کرده است و این نشان دهنده تعهد جامعه جهانی به کمک به آوارگان فلسطینی است.
اکنون عملیات «آنروا»برای حضور سایر سازمان های بشردوستانه در غزه نیز امری مهم و حیاتی است.ما در این برهه به دسترسی‌های بشردوستانه بیشتر و نه کمتر به غزه جنگ زده نیاز داریم.
در واقع، در گفتگوهای جاری در مورد توافق احتمالی برای آزادی گروگان های باقی مانده اسرائیلی همراه با توقف پایدار خصومت ها، بهبود دسترسی بشردوستانه یک موضوع کلیدی است. برای موفقیت ثانویه، ما به افرادی در میدان نیاز داریم که قادر به ارائه خدمات به جنگ زدگان باشند.
همانطور که منتقدان آنروا پیشنهاد کرده اند، جایگزینی زیرساخت های پشتیبانی گسترده آنروا با کانال های جایگزین، زمان زیادی خواهد برد.بنابراین، من به همتایان خود در سراسر جهان می گویم که ما باید از آنروا شفافیت و پاسخگویی بخواهیم. اما مردم غزه و آوارگان فلسطینی در سراسر خاورمیانه نباید بهای ادعاهای مطرح شده را بپردازند. ما نمی توانیم مردم فلسطین را رها کنیم.
نویسنده: «اسپن بارت ایدی» منبع: نیویورک تایمز - مترجم:آرش میری‌خانی
