یک روز ز فراموش‌نشدنی ...

ضمیمه آفتاب مهتاب امروز روزنامه اطلاعات نوشت: ۱۲ بهمن سال ۱۳۵۷، مانند امروز پنج‌شنبه بود! هوا، زمستانی و سرد بود، اما برف و باران چندانی نباریده بود و خیابان‌ها باز بود و عبور و مرور انجام می‌شد.

۱۲ بهمن سال ۵۷، قرار بود اتفاق مهمی در ایران بیفتد که تاریخ این سرزمین و اوضاع ایران معاصر به قبل و بعد از آن روز، تقسیم شود.

مردم ایران منتظر و هیجان‌زده از چندروز قبل، مشغول تدارک برای یک استقبال بی‌نظیر بودند. قرار بود کسی وارد ایران شود که ۱۳ آبان سال ۱۳۴۲، از ایران رفته‌بود و مدتی در ترکیه و سپس در عراق زندگی می‌کرد و  از ۱۱۷ روز قبل از آن تاریخ هم، در روستای نوفل لو شاتو در حومه پاریس به‌سر‌می‌برد. او رهبر یکی از بزرگ‌ترین انقلاب‌های جهان بود و نامش در صدر اخبار رادیو‌یی و تلویزیونی شبکه‌های معتبر دنیا شنیده می‌شد.

همه مردم جهان، آیت‌الله روح‌الله خمینی را می‌شناختند و مردم ایران به او، امام خمینی می‌گفتند.

۲۶ دی ماه همان سال، محمدرضاشاه پهلوی از ایران رفت و حکومت وقت ایران در معرض سقوط قرار گرفت. همان روز، امام خمینی به مردم ایران پیام داد که پس از ۱۴ سال، به زودی به تهران بازمی‌گردد.

ابتدا قرار شد امام خمینی روز ششم بهمن از فرانسه بیاید، اما  سازمان هواپیمایی کشور اعلام کرد که به علت بدی هوا و نبود دید کافی، همه پرواز‌ها لغو شده‌اند.

مردم با انتشار خبر بسته‌شدن فرودگاه‌ها، تظاهرات گسترده‌ای انجام دادند؛ چون این دلیل را قبول نداشتند و می‌گفتند دولت بختیار مانع ورود امام خمینی به ایران شده‌است.

همه شهر‌ها شلوغ شد. کشور به هم ریخت. در بسیاری از نواحی زد و خورد‌های شدیدی میان نیرو‌های انتظامی و تظاهرکنندگان روی داد.

خبرگزاری فرانسه اعلام کرد یکی از میدان‌های شهر تهران، به میدان جنگ شباهت پیدا کرده و تعداد کشته‌ها در پایتخت ایران، به ۳ هزار نفر رسیده‌است.  

روزنامه اطلاعات نوشت: غرب و جنوب غرب تهران، غرق در شعله‌های آتش است.

در پی اعتراض مردم، دولت بختیار سه روز بعد یعنی نهم بهمن‌ماه اعلام کرد که فرودگاه مهرآباد امروز باز خواهد شد و هیچ ممانعتی برای ورود امام به کشور وجود ندارد.

هیأت دولت هم دهم بهمن گفت که ورود هواپیمای حامل امام به فرودگاه مهرآباد تهران بدون اشکال است. با اعلام این خبر، کمیته استقبال از امام تشکیل شد و به مردم خبرداد که امام خمینی در ساعت ۹ صبح پنج‌شنبه دوازده بهمن در تهران خواهد بود.

ساعت ۳ و نیم صبح روز ۱۲ بهمن، هواپیمای حامل امام‌خمینی و همراهانش و تعدادی خبرنگار، از فرودگاه شارل دوگل فرانسه به سمت آسمان تهران پرواز کرد. امام خمینی هنگام خروج از فرانسه و پیش از سوار شدن به هواپیما با ارسال پیامی، از مهمان‌نوازی و تفاهم فرانسویان و اجازه آزادی بیان که به او داده شد تشکر کرد و سپس به همراه ۲۰۰ نفر در آن پرواز تاریخی نشست؛ ۵۰ نفر همراهان و هواداران و نزدیکان امام‌خمینی و ۱۵۰ نفر خبرنگار.

برای خبرنگاران، همراهی در این پرواز فوق‌العاده مهم بود، چون می‌توانستند از نزدیک، در یکی از بزرگ‌ترین اتفاقات قرن حاضر باشند و آن را لحظه‌به‌لحظه گزارش کنند. امام خمینی در طبقه پایین هواپیما استراحت می‌کرد و مهماندار هواپیما از مشاهده آن همه آرامش و خونسردی امام متعجب بود.

هواپیما کم‌کم به آسمان ایران نزدیک می‌شد. هم مسافران آن پرواز، هم مردم ایران این ۶ ساعت طول پرواز را غرق هیجان گذرانده بودند.

در لحظات پایانی پرواز، وقتی خلبان اعلام کرد که هم اکنون در آسمان ایران هستیم و تا لحظاتی دیگر در فرودگاه مهرآباد خواهیم نشست، یکی از خبرنگاران از امام خمینی پرسید: چه احساسی دارید؟

و او پاسخ داد: هیچ!

که این پرسش و پاسخ نیز در شرح آن روز بزرگ، ماندگار شد.

روی زمین تهران، اما مردم ایران غرق احساس پیروزی و شادی و لبریز انتظار و با وجود سرمای زمستان، در مسیری به طول ۳۲ کیلومتر تا فرودگاه و در خیابان‌هایی غرق گل و تاق نصرت، از ساعت ۶ صبح آماده استقبال ایستاده بودند و پنجاه‌هزار نیروی انتظامی، مشغول منظم‌کردن آن‌ها بودند.

بالاخره هواپیمای ایرفرانس در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ رأس ساعت ۹ و ۲۷ دقیقه صبح برزمین نشست و امام خمینی دست در دست مهماندار فرانسو، روی پلکان هواپیما ظاهر شد.

رهبر انقلاب اسلامی در میان استقبال پرشور مردم، قدم به خاک ایران گذاشت و بزرگ‏ترین استقبال تاریخ در تهران شکل گرفت؛ طوری‌که می‏توان گفت در هیچ دوره‏ای از تاریخ معاصر، مردم، از یک شخصیت محبوب خود، این چنین استقبال نکرده اند.  

همزمان با ورود امام‌خمینی، مردم حاضر در سالن فرودگاه  با همراهی یک گروه کُر، سرود «خمینی‌ای امام» را سردادند و تلویزیون به‌مدت ۲۰ دقیقه به‌طور زنده مراسم استقبال را پخش کرد، اما ناگهان عکس شاه روی صفحه تلویزیون آمد و برنامه قطع شد. گفته شد نظامیانی که در ایستگاه فرستنده بودند از اینکه سرود شاهنشاهی  اجرا نشده بود، عصبانی شده و برنامه را قطع کردند. رادیو دولتی، اما هیچ بخش از مراسم را پخش نکرد.

امام برای مردم حاضر در فرودگاه، یک سخنرانی کوتاه تشکرآمیز کرد و سپس برای ادای احترام به شهیدان انقلاب اسلامی به مرقد آن‌ها در بهشت زهرا رفت.

۱۲ روز  بهمن ۱۳۵۷ این‌گونه شروع شد، ولی تا ۲۲ بهمن و تغییر کامل حکومت ایران و پیروزی انقلاب اسلامی ادامه یافت؛ روزی که نه تنها اندازه ۱۰ روز بلکه اندازه همه سال‌های معاصر ما ادامه یافته است و نسل‌های دیروز و امروز و فردا، هرگز آن را فراموش نمی‌کنند و همه‌ساله و تا همیشه در کتاب‌ها و فیلم‌ها و داستان‌ها و خاطرات و سرود‌های مختلف از آن یاد خواهند کرد.