این سیاهچاله عظیم که در مرکز کهکشان «GN-z۱۱» قرار دارد، با جرم تخمینی خود حدود شش میلیون برابر خورشید، آنقدر نسبت به سن خود بزرگ است که نظریه‌های کنونی ما در مورد چگونگی شکل گیری این اجرام را به چالش می‌کشد.

روبرتو مایولینو، نویسنده اصلی این مقاله در آزمایشگاه کاوندیش دانشگاه کمبریج به NPR گفت:« اساساً رشد چنین سیاهچاله عظیمی به این سرعت در جهان امکان پذیر نیست. اساساً طبق نظریات کلاسیک زمان کافی برای شکل‌گیری آن وجود ندارد. بنابراین باید سناریوهای جایگزین را وارد بازی کرد.

مدل‌های استاندارد نشان می‌دهند که سیاه‌چاله‌های کلان پرجرم به‌عنوان سیاه‌چاله‌های معمولی شروع می‌شوند؛ سیاهچاله‌هایی که از ستارگانی در یک ابرنواختر فرو می‌ریزند و سپس به تدریج جرم پیدا می‌کنند؛ اگر اینطور بود، تشکیل سیاهچاله «GN-z۱۱» باید بیش از ۴۰۰ میلیون سال طول می‌کشید.

مایولینو به NPR گفت: «این سیاهچاله اساساً هر پنج سال یک بار (معادل) یک خورشید کامل را می خورد. بسیار بیشتر از آن چیزی که ما فکر می کردیم برای این سیاهچاله ها امکان پذیر است.»

این هیولاهای عظیم الجثه می‌توانند از ابرهای عظیم گاز و غبار موجود در سال‌های اولیه کیهان متولد شوند، که می توانند فرو بریزند و فوراً سیاهچاله ای بسیار پرجرمتر از سیاهچاله ای که از یک ستاره فروپاشی شده تشکیل شده است، تشکیل دهند.