ضمیمه خانواده امروز روزنامه اطلاعات نوشت: مطالعات زیادی درباره کیفیت رابطه والدین با فرزندان در دوران کودکی، انجام شده‌اند که اکثر آن‌هابر تأثیر سن مادر هنگام زایمان بر این رابطه متمرکزند.

به گفته مجله «باروری انسانی» از دانشگاه آکسفورد، برخی از این پژوهش‌ها نشان می‌دهند که هرچه سن مادر هنگام بچه دار شدن بالاتر باشد، تعامل میان او و فرزندش مثبت‌تر خواهد بود و از سوی دیگر، مادران بسیار جوان (زیر 19 سال) تعامل خوبی با فرزندشان نمی‌توانند داشته باشند.

پژوهشی که در اتریش و در یک جامعه آماری شامل بیش از 4 هزار مادر که هنگام زایمان بین 17 تا 48 ساله بودند انجام شده، نشان می‌دهد که هرچه سن مادر هنگام زایمان بیشتر باشد برای کودک 7 تا 11 ساله خود کمتر از تنبیه‌های کلامی و جسمی استفاده می‌کند.

از سوی دیگر، دسته‌ای از پژوهش‌ها بیانگر اثر منفی سن مادر بر کیفیت رابطه او با فرزندش هستند. پژوهش‌های کیفی درباره کیفیت رابطه مادر و کودک در خانواده‌هایی که در آن‌ها سن مادر هنگام تولد فرزند بالاتر از 35 بوده، نشان می‌دهند که مادران در این سن احساس می‌کنند که اختلاف سنی زیادشان با کودک اثر منفی بر توانایی‌های مادریشان دارد و در نتیجه، رابطه آن‌ها با کودک به خوبی پیش نخواهد رفت.

این دسته از مادران، در دوران کودکی فرزندشان مضطرب، بیش از حد حمایتگر و سختگیر هستند. یک نکته مهم این است که بر اساس گزارشات، فرزندان این مادران بیش از سایر کودکان به مرگ والدینشان فکر می‌کنند.

یافته‌های این پژوهش‌ها نشان می‌دهند که پدران و مادرانی که در سنین بالاتر صاحب فرزند شده باشند، نگران این هستند که مدت کم‌تری را با فرزندانشان خواهند گذراند. برخی از آن‌ها حتی انرژی کافی برای بازی با کودک و وقت گذراندن با او ندارند.  بعضی از آن‌ها هم نسبت به توانایی های خود در سرپرستی از کودک تردید داشتند و می‌گفتند که به خاطر شرایط سنی‌شان، خیلی خسته و کند هستند.

در مجموع، ماهیت این نوع پژوهش‌ها به گونه‌ای است که نمی توان به یک نتیجه‌گیری قطعی درباره موضوع رسید ولی این موضوع را هم نمی‌توان انکار کرد که هرچه سن مادر بالاتر باشد، اضطراب او نسبت به فرزندش بیشتر است و همین اضطراب بر کیفیت مادری اثر می‌گذارد.