جماران یادداشتی از مروان بشاره در الجزیره را منتشر کرد:

جنگ سادیستی اسرائیل علیه غزه، اوج یک سری از سیاست های جنایتکارانه طولانی مدت است که ممکن است در درازمدت منجر به نابودی «دولت یهودی» شود. در واقع، کشتار عمدی  مردم فلسطین توسط اسرائیل به بهانه «دفاع از خود» امنیت رژیم اسرائیل را افزایش نمی‌دهد یا آینده‌اش را تضمین نمی‌کند. بلکه باعث ایجاد ناامنی و بی ثباتی بیشتر، انزوای بیشتر اسرائیل و تضعیف شانس آن برای بقای بلندمدت در منطقه ای عمدتاً متخاصم با این رژیم خواهد شد.

در حقیقت، من هرگز فکر نمی‌کردم اسرائیل بدون کنار گذاشتن رژیم استعماری خود و پذیرش یک کشور عادی، آینده‌ای در خاورمیانه داشته باشد. برای مدت کوتاهی در اوایل دهه 1990، به نظر می رسید که اسرائیل در حال تغییر جهت به سمت نوعی عادی بودن- البته وابسته به ایالات متحده- است. در حقیقت رژیم اسرائیل، فلسطینی ها و کشورهای عربی در منطقه را درگیر یک «فرایند صلح» کرد که نوید وجود یک کشور فلسطینی تحت حمایت آمریکا را می داد.

اما ماهیت استعماری رژیم اسرائیل در هر مرحله بر رفتار آن تسلط داشت و فرصت های بی شماری را برای پایان دادن به اشغال و زندگی در صلح با همسایگانش هدر داد. به اصطلاح اسرائیل «هرگز فرصتی را برای از دست دادن فرصت از دست نداد.»

اسرائیل به جای پایان دادن به اشغال، پروژه استعمار خود را در سرزمین های اشغالی فلسطین دوچندان کرد. تعداد اسکان غیرقانونی یهودیان و شهرک نشینان در سرزمین های فلسطینی به سرقت رفته را چندین برابر و آنها را از طریق جاده های کنارگذر ویژه و سایر پروژه های برنامه ریزی شبکه ای کرده  و سیستمی دوگانه ایجاد کرده است، یک سیستم برتر، برتر برای یهودیان و یک سیستم فرودست برای فلسطینی ها.

زمانی که رژیم  آپارتاید در آفریقای جنوبی برچیده شد، رژیم مشابه دیگری در فلسطین برپا شد. در غیاب صلح و در سایه استعمار، اسرائیل بیشتر به سمت فاشیسم لغزیده است و برتری یهودیان را در قوانین خود گنجانده و آن را به تمام فلسطین تاریخی، از رود اردن تا دریای مدیترانه، گسترش داده است. در زمان کوتاهی، احزاب متعصب و راست افراطی فرصت بیشتری به دست آوردند و تحت رهبری فرصت طلبانه بنیامین نتانیاهو، زمام قدرت را در دست گرفتند و حتی نهادهای اسرائیلی و همه شانس های صلح مبتنی بر همزیستی بین دو ملت را تضعیف کردند.

آنها همه مصالحه ها را رد و شروع به بلعیدن کل فلسطین تاریخی کردند و در تلاش برای بیرون راندن فلسطینی ها، شهرک های غیرقانونی یهودیان را در سرزمین های فلسطینی به سرقت رفته در سرتاسر کرانه باختری اشغالی گسترش دادند. آنها همچنین محاصره نوار غزه، بزرگترین زندان روباز جهان را تشدید کردند.

سپس حمله 7 اکتبر فرا رسید، زنگ بیداری که به اسرائیل یادآوری می کند که کار استعماری آن نه قابل دوام است و نه پایدار، که نمی تواند دو میلیون نفر را در زندان نگه دارد و قفل  کلید را دور بیندازد، که باید به دلایل اصلی درگیری رسیدگی کند.

اما رژیم نتانیاهو، وفادار به ماهیت خود، این تراژدی را به فرصتی برای افزایش نسل کشی فلسطینی ها تبدیل کرد.  رهبران اسرائیل یکی پس از دیگری، با شروع از شخص رئیس جمهور، همه فلسطینی ها را در این حمله هولناک دخیل کرده و مدعی شدند که در غزه هیچ بی گناهی وجود ندارد.

از آن زمان، اسرائیل با بی اعتنایی کامل به شئونات اولیه انسانی و قوانین بین المللی، با روحیه ای صرفا به دنبال گرفتن انتقام به تخریب گسترده در غزه رو آورد.  جنگ استعماری اسرائیل به جنگی علیه بیمارستان‌ها، مدارس، مساجد و ساختمان‌های مسکونی تبدیل شد که توسط ایالات متحده و سایر حامیان غربی تأمین مالی، مسلح و محافظت می‌شد . در این جنگ هزاران غیرنظامی فلسطینی به قتل رسیدند - کودک، پزشک، معلم، روزنامه‌نگار، زن و مرد، پیر و جوان، انگار که همه اینها سربازان دشمن بودند.

اما این قبیله بیگانه(اسرائیل) در میان تمام مردم بومی منطقه که بیش از هر زمان دیگری در برابر متجاوز خونین متحد شده اند، شانسی برای زنده ماندن ندارند. اسرائیل دیگر نمی تواند از ادعاهای به اصطلاح مذهبی اما خیالی خود برای توجیه اعمال خشونت آمیز نژادپرستانه علیه فلسطینی ها استفاده کند. خداوند قتل عام کودکان بی گناه را مجاز نمی داند.

همانطور که افکار عمومی غرب علیه اسرائیل متحد شده، رهبران بدبین آن نیز مسیرشان را تغییر خواهند داد، البته نه برای حفظ جایگاه اخلاقی خود، بلکه برای حفظ منافع خود در خاورمیانه بزرگتر. تغییر موضع فرانسه و درخواست از اسرائیل برای توقف کشتار کودکان در غزه، نشان دهنده تحولاتی است که در آینده از راه می رسند.

اسرائیل پس از پایان این جنگ با گزینه های خوبی روبه رو نیست. این ممکن است آخرین فرصت او برای کناره‌گیری از لبه پرتگاه، توقف جنگ، پذیرش دیدگاه جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا در مورد راه‌حل دو کشوری باشد که البته امروز غیرعملی است.

شاید این آخرین فرصت اسرائیل است که خطوط قرمز آمریکا برای غزه را بپذیرد: نه به اشغال مجدد، نه به پاکسازی قومی و نه به کوچک شدن قلمروهای آن. اما نتانیاهو، همراه با ائتلاف متعصب و تندرو خود، بار دیگر توصیه‌های آمریکا را به ضرر هر دو طرف نادیده گرفتند .

مدتها قبل از جنگ غزه، روزنامه نگار برجسته اسرائیلی، آری شاویت، نابودی اسرائیل را اگر به همان مسیر ویرانگر ادامه دهد، پیش بینی کرد. هفته گذشته، آمی آیالون، رئیس سابق سرویس مخفی شین بت اسرائیل، هشدار داد که جنگ و گسترش سرزمینی دولت منجر به «پایان اسرائیل» خواهد شد. هر دوی آنها کتابهایی نوشته اند که در مورد آینده تاریک اسرائیل در صورت ادامه اشغال هشدار داده اند.

جنگ غزه ممکن است آغاز پایان باشد، اما نه برای فلسطین. همانطور که رژیم آپارتاید و برتری طلب آفریقای جنوبی منفجر شد، رژیم اسرائیل نیز دیر یا زود منفجر خواهد شد.