ماشاالله شمس الواعظین روزنامه نگار ایرانی و تحلیلگر مسائل خاورمیانه در گفتوگویی با یورونیوز به جنبههای گوناگون جنگ حماس و اسرائیل پرداخت و گفت: اسرائیل این جنگ را زیر سر تهران میداند و معتقد است از زمانی که فرمانده سپاه قدس، قاسم سلیمانی، بهوسیله ارتش ایالات متحده آمریکا ترور شد، تقابل ایران و اسرائیل جدیتر شده است.
بنابراین، جنگ کنونی «جنگی بین جنگها» است. جنگ، نهایتاً بین ایران و اسرائیل بهعنوان دو قدرت منطقهای است. من از این موضوع شگفتزده میشوم که ارتش اسرائیل با چه جرأتی میخواهد با کشوری مقابله کند که وسعتش صد برابر فلسطین تاریخی است و جمعیتش ۸۵ میلیون نفر است و این جزو استراتژیاش است که هر گونه جنگ با اسرائیل منجر به نابودی اسرائیل خواهد شد و همه عِده و عُدهاش را دارد فراهم میکند برای تحقق این تئوری.
ارتش اسرائیل با اینکه ایران قدرت فائقه منطقه باشد، موافق نیست. در نتیجه، دو سه قدرت منطقهای فعلاً مشغول جنگهای نیابتیاند.
تا اینکه به تدریج این جنگهای نیابتی، جای خودش را به یک جنگ مستقیم بدهد.
حماس الان در ویترین است. اگر توپ به چرخش خودش ادامه بدهد، احتمال ورود حزبالله به جنگ نیز وجود دارد. البته نه در شکل همهجانبهاش. اسرائیل باید عمیقاً در مناقشهاش با ایران تجدیدنظر کند؛ چون در این صورت، درگیری اسرائیل و ایران به معنای تهدید موجودیتی برای اسرائیل است.
ایران شبیه یک شبهقاره است و هر جایش تصرف شود، جاهایی از آن باقی میماند برای مقاومت در برابر نیروی مهاجم. منظورم اولین حمله است. اگر در اولین حمله غافلگیر شویم و بخشی از ایران تصرف شود، بخشهای دیگرش همچنان باقی است و ملت ایران فرصت دارد از شوک خارج شود و در برابر مهاجم، ایستادگی کند. اسرائیل قبلا اعلام کرده که اگر موجودیتش به خطر بیفتد، از همه سلاحهایش استفاده میکند. اما اسرائیل فاقد عمق استراتژیک است و نسبت به ایران موقعیت راهبردی بسیار ضعیفی دارد.
همین نقطهضعف، عامل بازدارندهای است که به سود ایران عمل میکند و مانع حمله اتمی یا حتی غیراتمی اسرائیل به ایران میشود. به نظر من بعد از جنگ طولانی ایران و عراق، جنگی که صدام میخواست ظرف یک هفته در آن پیروز شود ولی هشت سال گرفتارش شد، تا دویست سال آینده هیچ کشوری جرأت حمله به ایران را پیدا نخواهد کرد!
اولا جنگ امروز ، جنگ نفر و عدد و رویارویی مستقیم نیست ، جنگ صلاح و تجهیزات و کوبش یک تکمه است و دیگر هیچ .
دوما : امروز : دید ، اعتقاد ، باور ، مرام ، مسلک ، رضایت و آگاهی مردم و دولت نسبتِ بهم ، متفاوت از دیروز است .