ایسنا نوشت: به گفته سیاوش آریا، پژوهشگر میراث فرهنگی، «اُستودان» جایگاه نگهداری استخوان مردگان در آیین مَزدیَسنا (زرتشت) و برخی از دوره‌های باستانی ایران است که در برگیرندۀ حفره‌های کوچک کمابیش تاقچه‌ای‌شکل در درون صخره‌ها و در سینۀ کوه و گاه سنگ‌های بزرگ است که از پیش پدید می‌آمد، تا استخوان مردگان را پس از پوسیدن یا خورده شدن اجزای غیراستخوانی لاشه به وسیلۀ لاشخورها، در دَخمه با آیین‌های ویژه‌ای به آنجا انتقال داده و در آنجا نگاه دارند.
او همچنین «اُستودان»ها را آثار تاریخی و فرهنگی ارزشمند دانست که از دیدگاه پژوهش و مطالعه‌های تاریخی و باستان‌شناسی، تاریخ اجتماعی و گاه سیاسی دوران باستان دارای اهمیت بوده است. با این وجود این فعال میراث فرهنگی، وضعیت نگهداری و حفاظت از این آثار تاریخی ارزشمند را خوب ارزیابی نکرد و گفت: بیشتر استودان‌ها رها و دچار آسیب شده‌اند و در سال‌های اخیر نیز به شدت مورد دستبرد قاچاقچیان و جویندگان گنج قرار گرفته‌اند.
استودان ساسانی پیش از تخریب
استودان ساسانی پس از تخریب
این کنشگر میراث فرهنگی به وضعیت استودان‌های (احتمالا) ساسانی که در مرودشت تخریب شده و با حفاری‌های گسترده روبه‌رو شده است، اشاره و اظهار کرد: برخی به بهانه‌های واهیِ یافتن گنج، که وجود خارجی ندارد، به این یادگارهای دوران ساسانیان در بخش درودزَن شهرستان مَرودشت و در دو کوه جداگانه، تعرض کرده و پایین آن‌ها را شکسته و آسیب‌های برگشت‌ناپذیری به جا گذاشته‌اند. همچنین درون یکی از «اُستودان»ها را با مته برقی سوراخ کرده‌اند. از سویی، در بالا و کنار «اُستودان» شمارۀ یک، جای سوراخ‌های مته در کوه نمایان است که نشان‌دهنده بی‌توجهی متولیان میراث فرهنگی منطقه و شهرستان و دِهیاری روستا و دیگر مسئولان مربوطه است.
وضعیت استودان شماره دو
