ضمیمه آفتاب مهتاب روزنامه اطلاعات نوشت: «توسعه پایدار» فرآیندی است که آینده‌ای مطلوب را برای جوامع بشری متصور می‌شود که در آن، شرایط زندگی و استفاده از منابع، بدون آسیب رساندن به زندگی جانوران و گیاهان نیازهای انسان را برآورده می‌کند.
به زبان ساده‌تر یعنی رسیدن به پیشرفت‌های ماندگار و طولانی‌مدت نه موقتی ولی بدون خسارت و آلودگی و خرابی.
مثلا پلی بسازیم که چندین سال بماند ولی برای ساختن آن پل، نصف کوه و بخشی از بستر رودخانه و صدها درخت را قطع نکنیم و خود پل هم بعد از یک ماه، ویران نشود.
مفهوم توسعه پایدار، یک مفهوم جدید و مدرن است ولی به نظر من، سبک زندگی پایدار، اتفاقا همان سبک زندگی قدیمی‌هاست که مدل لباس و جنس ظروف و نحوه استفاده از منابع در آن پایدار است و نو به نو عوض نمی‌شود و هر چیزی را بارها استفاده می‌کنند.
به سبک زندگی مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها دقت کنید:
اگر یک کیلو میوه به آنها بدهید؛ بخشی را تازه و تمیز در بشقاب جلوی شما می‌گذارند، بخشی را می‌توانند کمپوت کنند یا خشک کنند یا لواشک کنند یا ترشی کنند و ...
هسته بعضی میوه‌ها را به عنوان دم‌کرده، نگه می‌دارند و دانه برخی میوه‌ها را جزو آجیل می‌آورند.
پوست بعضی میوه‌ها را مربا می‌کنند و بعضی دیگر را رنده کرده و خشک شده مثل چایی، نگه می‌دارند.
خلاصه چیزی را دور نمی‌ریزند.
پارچه و تخته و چوب را هم به دست آنها بدهید همین است.
بیایید مثل مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌هایمان، خوشمزه و پربرکت و شاد و رنگی و آرام و پایدار و شکرگذار و قانع و در صلح با طبیعت زندگی کنیم.
