چراغ استعدادیابی سینما و تلویزیون ایران دوباره روشن شد

پیمان اسماعیلی: پیشرفت روزافزون جهان، از گذشته تا امروز مدیون استعداد‌های جوانی است که در کنار پیشکسوتان دیر کسب تجربه و علم آموزی کرده اند.

امروز بشر به مدد استعداد‌های درخشان، به بسیاری از رویاها و آرزوهای خود دست یافته است.

البته عالم هنر نیز جدا از این مهم نبوده و حضور و ظهور استعداد‌ها را تجربه کرده است. امروزه در بسیاری از کمپانی‌ها و مراکز فیلمسازی کشور‌های صاحب سینما، افراد پیشکسوت و با تجربه‌ای ماموریت دارند تا جوانان مستعد را، نه تنها در کشور متبوع خود، بلکه در جهان شناسایی کرده و به خدمت درآورند.

در این میان، تلویزیون به علت گستردگی و دامنه نفوذ در میان گروه های مختلف مخاطبان بیش از سینما محتاج به کشف استعداد است. هرگاه شکوفایی افراد مستعد صورت نگرفته، کمیت شبکه‌های تلویزیونی لنگ شده است.

باز هم تکرار می‌کنیم که بدون بلد راه کار به جایی ختم نخواهد شد. هیچ استعداد درخشانی وجود ندارد که بدون کسب تجربه در کنار بزرگان به جایی رسیده باشد.

متاسفانه در کل جهان و ایران، تعداد زیادی از افراد بااستعداد کشف نشده و توانایی شان مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و به گونه‌ای سوخت می‌شوند.

بزرگانی که در عرصه سریال سازی تلویزیون ایران فعال بوده و هستند، به خصوص تولید مجموعه‌های تاریخی که تعداد زیادی بازیگر و عوامل طلب می‌کنند، همواره دنبال یافتن استعداد‌های جدید بوده و هستند.

سریال عظیم و جذاب «هزاردستان» که مخاطبان زیادی داشت و همچنان دارد، به لطف هنر و توانایی علی حاتمی جوانان مستعدی را به کار گرفت که بعد‌ها صاحب نام شدند.

داوود میرباقری نیز که امروز استادترین کارگردان در عرصه ساخت مجموعه‌های تاریخی است، ده‌ها استعداد جدید را وارد این عرصه کرده و به آنان فرصت عرض اندام داده است. بسیاری از افرادی که در سریال‌های ساخت وی بازی کرده اند، پیش از آن نزد مخاطبان ناشناخته بودند.

پرچم استعداد یابی همچنان افراشته است و امروز در آسمان سریال «رحیل» به اهتزار درآمده. مدت‌ها بود (به غیر از کار‌های میرباقری) شاهد حضور این همه استعداد جوان در یک مجموعه تلویزیونی نبودیم.

به جرات می‌توان گفت که در این سریال تاریخی، فقط به تعداد انگشتان یک دست بازیگران حرفه‌ای حضور دارند و باقی آنان یا کمتر به کار گرفته شده اند یا استعداد‌های نابی هستند که در آینده، مطمئنا حرف‌هایی برای گفتن خواهند داشت.

تهیه کننده سریال «رحیل» می‌توانست مانند برخی از تهیه کنندگان عافیت طلب بودجه بیشتری طلب کرده و تمام نقش‌های ریز و درشت را به افراد حرفه‌ای دهد، اما چنین نکرد. عباسی‌زاده در قریب به اتفاق سریال‌هایی که تولید نموده، سعی کرده با کشف استعداد‌های جوان و فرصت دادن به آنان، رد پایی مشخص از خود باقی بگذارد تا در آینده به عنوان فردی حرفه‌ای و استعدادیاب از وی نام ببرند، نه به عنوان کسی که به لطف بودجه‌های کلان و هزینه زیاد برای جذب بازیگر شناخته شود.

این رویه رامین عباسی زاده جواب داده است که وی هنوز سریال سازی می‌کند و مخاطب دارد، اگر چنین نبود اکنون نامی از وی جایی ثبت نبود. خوشبختانه ترکیب بازیگران قوی با بازیگران مستعد و جوان در سریال رحیل خیلی خوب جواب داده است.

نما‌های روبروی انبوه بازیگران تازه کار سکانس‌های درباری دربرابر ثریا قاسمی یا نما‌های مستقیم فرخ نعمتی و علی عباسی زاده یا نما‌های نسیم ادبی و ریحانه رضی یا نما‌های فرخ نعمتی و گیتا راد همه و همه نوعی تعامل تجربه هستند میان نسل قدیم و جدید بازیگری.

از آن طرف نگاه کنیم به بازی جاندار حمیدرضا آذرنگ دربرابر انواع و اقسام هنرپیشه‌های روبرویش؛ چه حرفه ای‌هایی مثل هومن برق نورد و اندیشه فولادوند و چه جوانانی که  خیلی خوب در نوعی دیالکتیک شکل گرفته با آذرنگ، کاراکتر‌هایی منحصربفرد خلق کرده‌اند.  

کاری که رامین عباسی زاده با قرارگیری بازیگران باتجربه دربرابر بازیگران جوان و خوش ذوق کرده نوعی ورک‌شاپ بازیگری برای هر دو طرف است و لذتش را هم مخاطب می‌برد که هم با چند نام تازه آشنا شده و هم مکرر سرخوش می‌شود از تداعی خاطرات امثال کاظم هژیرآزاد و ثریا قاسمی و...

نیک‌تر آن که این روش و روال مهجور نمانده و هرچه زودتر بستری توسط مدیران رسانه ملی فراهم آید برای کشف استعداد‌های این چنینی در قالب قرارگیری در درام‌های سرگرم کننده و با هدایت تهیه کننده‌ها و کارگردان‌های باسابقه در مدیوم تلویزیون.