روزیاتو نوشت: به همین دلیل است که توصیه ها و کتاب ها درباره ی پرورش فرزند همیشه وجود داشته اند، اما از گذشته تاکنون دستخوش تغییرات زیادی شده اند.

در ادامه از روش های عجیب بچه دار در گذشته خواهیم گفت.

۱- نوزادان از اندکی بعد از تولد به استفاده از توالت عادت داده می شدند

در اوایل قرن بیستم، والدین را تشویق می کردند تا فرزندان خود را از زمانی که تنها چند هفته داشتند به استفاده از توالت عادت دهند، تا زمانی که کودک توانست روی پاهای خود بایستند، دیگر به طور پیوسته از دستشویی استفاده کند.

پوشک های یک بار مصرف تأثیر زیادی در به تعویق افتادن سن شروع عادت دادن کودک به استفاده از توالت داشتند. قدمت آثار و طرح های تاریخی یافت شده که گویای استفاده از توالت هستند، به یونان باستان بازمی گردد.

۲- بدن نوزادان تازه متولد شده را با چربی خوک تمیز می کردند

در یک کتاب راهنما مخصوص مادران که در اوایل قرن نوزدهم منتشر شده، توصیه شده بود برای پاک کردن پوست نوزادان تازه متولد شده از مواد چسبیده به آن که ورنیکس کازئوزا نام دارد (پوشش محافظ چرب و پنیری مانند بدن نوزادان پس از تولد)، آن ها را حمام کنند. بعد از آنکه بدن نوزاد به روغن خوک آغشته و به آرامی با آن مالش داده می شد، نوزاد را با اسفنج و آب گرم و صابون شستشو می دادند.

امروزه اما توصیه می شود نوزادان ۲۴ ساعت بعد از تولد حمام شوند تا دمای بدن شان تغییر نکند و مادر بتواند بلافاصله بعد از زایمان، شیر دادن را آغاز کند. به علاوه، این ماده که بدن نوزاد را پوشانده نباید پاک شود چون نقش لایه ی محافظ دارد.

۳- توصیه ها درباره ی زمان خواب کاملاً متفاوت بود

در کتاب ذکر شده، توصیه شده بود که کودکان زمستان ها ساعت ۶ عصر و تابستان ها ساعت ۷ عصر به رختخواب بروند. نویسنده تأکید کرده بود که اگر کودک دیرتر از آن به رختخواب برود، زودتر از موعد بزرگ می شود و بذر بیماری در وجودش کاشته می شود. همچنین توصیه شده بود که کودکان قبل از خواب به مدت نیم ساعت بدوند تا پاهایشان گرم شود و دچار سرمازدگی نشوند و به این ترتیب، خواب آرامی داشته باشند. برعکس، حالا توصیه می شود که کودک از چند ساعت قبل از خواب آرام بگیرد تا برای خواب آماده شود.

۴- نوزادان را ندانسته در معرض مواد سمی قرار می دادند

در عصر ویکتوریایی استفاده از یک رنگ مصنوعی سبز زمردی رواج داشت که بسیار چشمگیر بود. از این رنگ در انواع وسایل استفاده می شد، مانند کاغذ دیواری، لباس ها، گل های مصنوعی و حتی کالسکه ی نوزادان. مشکل این بود که ماده ی اولیه ای که این رنگ از آن به دست می آمد آرسنیک بود که بسیار سمی است.

۵- شیر دادن کار ناپسندی شمرده می شد

در دوران رنسانس، شیر دادن به نوزاد خود در میان زنان اشراف رایج نبود و آن را کاری از مُد افتاده می دانستند. به علاوه، آن ها نگران بودند که شیردهی باعث خراب شدن اندام شان، مختل شدن زندگی اجتماعی شان و ناتوان شدن آن ها از پوشیدن لباس های آن دوره شود. به همین دلیل معمولاً یک پرستار مخصوص برای انجام این وظیفه استخدام می کردند.

در اوایل قرن بیستم، گفته می شد اگر مادر در حالت عصبانیت یا نگرانی زیاد به نوزاد خود شیر دهد، فرزندش دچار شکم درد، تشنج و برخی بیماری های ناگهانی دیگر خواهد شد.

در متن دیگری مربوط به اواخر قرن نوزدهم، به مادران جوان توصیه شده بود که بیشتر از ۹ ماه به نوزاد خود شیر ندهند، چون این کار باعث بروز بیماری های مغزی در فرزند و نابینایی یا ناشنوایی در مادر می شد.

۶- به انگشتان کودکان داروی کینین می زدند

کینین دارویی سمی است که در حال حاضر تنها برای درمان مالاریا و بیماری انگلی بابزیوز استفاده می شود. اما از قرار معلوم در سال ۱۹۱۶ این حقیقت هنوز ناشناخته بود، چرا که در کتابی توصیه شده بود انگشت کودکان را به این دارو آغشته کنند تا از مکیدن انگشت ها یا جویدن ناخن های خود پرهیز کنند.

۷- از محبت زیاد به فرزند پرهیز می کردند

در سال ۱۹۲۸ در کتابی نوشته ی جان بی. واتسون، روانشناس سرشناس، در فصلی تحت عنوان «خطرات عشق مادرانه ی زیاد» به وضوح توصیه شده بود که از بغل کردن یا بوسیدن کودک خودداری شود. در آن زمان تصور می شد توجه زیاد به کودک، او را لوس می کند و شخصیتش را خوب شکل نمی دهد.

۸-  از تنها چند هفته یا حتی چند روز بعد از تولد، دادن غذای جامد به نوزاد را شروع می کردند

در پژوهشی مربوط به دوران پس از جنگ جهانی دوم، درباره ی غذا دادن به نوزادان، به مادران توصیه شده بود دادن غذای جامد به نوزاد خود را از سن ۶ هفتگی آغاز کنند و شیر خشک را با غذاهای نوزاد بسته بندی شده ترکیب کنند.

در کتاب دیگری که در دهه ی ۱۹۶۰ منتشر شده، پزشکی گفته بود که نوزادان ۲ روزه می توانند غلات صبحانه بخورند و همچنین توصیه کرده بود که به آن ها از ۶ یا ۷ ماهگی به بعد، از نوشیدنی های مخصوص بزرگسالان، مانند چای یا قهوه بدهند تا کودک به غذای معمول خانواده عادت کند.

۹- کودکان اجازه ی چپ دست بودن نداشتند

در قرن بیستم، کودکانی که نشانه های چپ دست بودن داشتند را مجبور به استفاده از دست راست خود برای انجام فعالیت هایشان، مانند خوردن و نوشتن می کردند. تصور این بود که چپ دست بودن، نشانه ی یک نقص شخصیتی است و این امر با تغییر اجباری قابل اصلاح بود. کودکان حتی تهدید به تنبیه می شدند، مثلاً اینکه اگر سعی می کردند از دست چپ خود استفاده کنند، آن دست را می بسند.

۱۰- برای نگهداری از نوزاد در خودرو از سبد یا نوعی تختخواب استفاده می کردند

صندلی کودک ماشین چیز نسبتاً جدیدی است، بنابراین تعجبی ندارد که در دهه ی ۱۹۳۰، پدر و مادرها از چیزی بسیار شبیه به سبد خرید استفاده می کردند که به صندلی خودرو متصل می شد. در کاتالوگی مربوط به اوایل دهه ی ۱۹۶۰، تبلیغ یک وسیله ی صفحه مانند وجود دارد که نوزاد روی آن قرار می گرفت. این صفحه در صندلی پشت خودرو گذاشته می شد تا نوزاد بتواند آزادانه حرکت و بازی کند.

۱۱- با ابزارهای مخصوصی نوزادان را از پنجره آویزان می کردند تا حمام آفتاب بگیرند

در اوایل قرن بیستم به دلیل وجود بیماری سل، به مادران توصیه می شد فرزندان خود را تا حد ممکن در مکان های باز، تهویه دار و آفتابگیر نگه دارند. به همین دلیل، قفس های مخصوصی برای خانواده های آپارتمان نشین اختراع شد که با آن ها نوزاد خود را از پنجره آویزان می کردند تا حمام آفتاب بگیرد و از هوای تازه بهره مند شود.

۱۲- نوزادان به شکم خوابانده می شدند

در دهه ی ۱۹۷۰ کارشناسان توصیه می کردند که نوزادان به شکم خوابانده شوند، چرا که معتقد بودند بی خطرترین حالت خواب برای نوزادان است. اما آن ها نمی دانستند که این شکل خوابیدن می تواند باعث مرگ ناگهانی در نوزادان شود. در سال ۱۹۹۴ کمپینی برای تشویق والدین به خواباندن نوزادان به پشت به راه افتاد که در نتیجه ی آن، نرخ مرگ ناگهانی در نوزادان نزدیک به ۵۰ درصد کاهش یافت.