اطلاعات آنلاین - رضا خاکزاد
طرح این موضوع که؛ آیا کسی علی دایی را ۶ دهه بعد از سفرش به دنیای باقی خواهد شناخت؟ در واقع تلاشی برای نادیده گرفتن جایگاه اجتماعی و فرار میهنی یک ستاره سال‌های دور ورزش ایران است؛ کسی که اگر اغراق نکنیم می‌توان گفت که بیرون از مرز‌های کشور حداقل ورزش ایران را با نام او می‌شناسند که گواه این ادعا بازتاب‌های مثبت حضور وی در مجامع بین المللی مثل مراسم اهدای توپ طلای فوتبال جهان و ... است. آمار غیر قابل انکار علی دایی در زمینه گلزنی که با نام ایران و با پیراهن مقدس تیم ملی کشورمان به ثبت جهانی رسیده است را نه این کارشناس و نه هیچکس دیگری نمی‌تواند از صفحه ذهن مردم پاک کند؛ همانطور که جوانمردی‌های تختی و البته افتخاراتش پاک نشد.

مقایسه جایگاه بی بدیل غلامرضا تختی و لقب برازنده جهان پهلوان که بر تارک او ماندگار شده با دیگران آنهم از سوی افرادی که شاید اگر تختی امروز زنده بود او را هم آماج حملات خود قرار می‌دادند، نه از سر علاقه به تختی و تختی‌ها که در جهت نادیده گرفتن و تخریب دایی‌ها صورت می‌گیرد.

آنان که امروز دایی را فردی مشهور فاقد شاخص‌های محبوبیت می‌نامند و از دهه‌های بعد زمانی که که دیگر کسی نداند دایی که بوده و چه کرده است سخن می‌گویند، در واقع بازماندگان همان طیفی هستند که در زمان حیات تختی او را به سبب عدم کرنش در برابر شاهان شماتت می‌کردند و چه بسا اگر تختی بر ارابه مرگ نمی‌نشست و جلای این دنیای فانی را نمی‌کرد امروز همین جماعت انگ و تهمت‌هایی را نثارش می‌کردند و در صدد تخریب شخصیت اجتماعی او. بر می‌آمدند و ...

برخی افراد غافل از آن هستند که؛ طراز محبوبیت و مقبولیت افراد را مردم تعیین می‌کنند؛ مردمی که شاید خیلی هایشان از اقدامات انسان دوستانه امثال علی دایی، کارآفرینی وی برای جوانان و ... بی خبر باشند، اما جنس شان با قدرناشناسی جور در نمی‌آید و به خاطر حداقل تلاش‌هایی که علی دایی در قامت بازیکن تیم ملی ایران و زیر پرچم کشورش انجام داد او را دوست می‌دارند.

اینجا فارغ از هر نوع اسم و شهرتی و فراتر از شخصیت حقیقی و حقوقی علی دایی باید از وجود دافعه سازان این جریان خطرناک هراس داشت؛ جریانی که بغض فروخورده خود از بابت نلرزیدن پا‌های دایی‌ها و پناه نبردن آنان به دامان دشمنان بیرونی این آب و خاک و ماندشان زیر همین بیرق در کنار مردم را هر بار به شکل و شیوه‌ای زننده نمایش می‌دهند و یادشان رفته که گذر زمان قاضی بی رحمی است که درباره انسان‌ها و نقش و جایگاه شان قضاوت می‌کند؛ شاید ۶ دهه بعد، شاید هم ۶ قرن بعد.