به گزارش «اطلاعات آنلاين»، كمال تبريزي كارگردان مطرح سينماي ايران در گفتگو با همميهن ضمن پرداختن به برخي اكران آخرين ساخته او در سينماهاي كشور، به بيان نكات قابل تاملي درباره اقتضائات و چالشهاي روز سينماي ايزان و همچنين مديريت سينمايي در سالهاي گذشته پرداخت كه گزيدهاي از آن را در ادامه ميخوانيد.
*مسئله این است که اگر سختگیری و ممیزیها را شدید کنیم، طبیعتاً تهیهکنندگان و فیلمسازان میروند بهسمت موضوعاتی که حتیالمقدور بیخطر باشند و آرامآرام نگاه، ذائقه و سلیقه فیلمسازی هم تغییر میکند و مجبور میشوند وارد فضایی شوند که شاید با علقه و دغدغه آنها همسو نباشد.
*ادعایی که وزارت ارشاد دارد این است که فیلمهایی را اکران کند که در عین اینکه مخاطب دارد، ازلحاظ مفهومی هم چیزی که من میخواهم تبلیغ کنم را بتواند نمایش دهد. خب با اینشیوه نمیتوان سینمایاصیل با مخاطبانبوه داشت.
*متاسفانه با رویکردی که در سیاستگذاریها و مدیریتسینمایی وجود داشته، اکنون بهجایی رسیدهایم که باید بگویم، از سینما تقریباً هیچچیز نمانده است. با این روشی که دوستان در پیش گرفتهاند، سینما آینده روشنی ندارد. وقتی سختگیری تشدید شود و انسداد در فیلمسازی بهوجود آید، حاصلش این است که سینمای ما بهسمت ابتذال پیش میرود. درواقع نتیجه انسداد، ابتذال است.
*فیلمی مثل «مارمولک»، برای جامعه امروز دیگر تاثیرگذاری قبل را ندارد. نسل امروز نگاه دیگری به قشر روحانی دارد که با فضای فیلم «مارمولک» و طنز آن مماس نیست و چهبسا نتواند او را جذب کند یا بخنداند. امروز اگر نتوانیم روح زمانه و زبان نسل جدید را درک کنیم، نمیتوانیم فیلم پرمخاطب بسازیم. فکر میکنم الان فیلمسازان و اساساً سینمایما، از جامعه عقب افتاده است و توانایی روایتگری آن را ندارد.
*فیلمساز امروز فقط به تکنیکهای فیلمسازی نیاز ندارد، باید با نسل جدید دمخور شود و با آنها زندگی کند تا بتواند به درک ملموسی از جهان آنها دست یابد و بتواند این جهان را در جهان سینمایی به تصویر بکشد. فیلمساز ما اگر نتواند جهان جوان امروز را بشناسد، باید فاتحه رئالیسم در سینما را خواند.