«گل یا پوچ» که مدتی است به لطف برنامهای به همین نام در شبکه نمایش خانگی جانی دوباره گرفته و نامش بر سر زبانها افتاده است؛ از بازیهای قدیمی و خوش سابقهای است که خیلیها از تجربه آن خاطرهها دارند. پخش این برنامه با اجرای مهران مدیری و حضور مردم معمولی که دلیل انتخابشان مهارت در این بازی است. مجید مظفری، بازیگر پیشکسوت سینما در خصوص برنامه «گل یا پوچ» و بهرهگیری از این بازی در قالب یک برنامه تصویری و مسابقه گروهی گفت: رفتن سراغ بازیهای قدیمی که سالم و ساده هستند، اتفاق بسیار خوبی است چرا که بازی مثل گل یا پوچ، بدون هیچ حاشیهای از قدیم الایام تا امروز باعث جمع شدن دوستان و خانوادهها دور هم میشد و همچنان نیز به برقراری تعامل در قالب یک سرگرمی کمک زیادی میکند.
او افزود: این بازی جزو سرگرمیهای سالمی محسوب میشود که قطعاً یادآوری آن به این شکل و در قالب یک برنامه، باعث اشاعهاش خواهد شد. مثل باب شدن بازی و سرگرمیهای جالب توجه دیگری که در شبکه نمایش خانگی اجرا شدند و بعد از پخش برنامه مورد استقبال مردم قرار گرفتند و به جمعهای مختلف راه پیدا کردند. نمونه این اتفاق «جوکر» است، که بعد از انتشار آن توسط خیلیها در دروهمیها و محافل مختلف توسط مردم بازی میشد.
«گل یا پوچ از بازیهای قدیمی است که در خانوادهها رواج داشت و دارد.»، مظفری با تأکید بر این موضوع گفت: زمانی که همه به بهانه این بازی دور هم جمع میشوند، از خیلی از موضوعات چالشبرانگیز دور شده و به شکلی به واسطه این تعامل، صمیمیت بیشتری شکل میگیرد. این روزها هم خیلیجاها میبینم و میشنوم که خانوادهها و دوستان دور هم نشستند و مشغول این سرگرمی قدیمی و ماندگار شدهاند. این بازیگر با اشاره به سبقه این بازی بیان کرد: گل یا پوچ بیشتر در قهوهخانهها انجام میشد. خود من چون بچه جنوب شهر هستم و مسجد جامع به دنیا آمدم، به یاد دارم که چقدر این بازی مرسوم و محبوب بود. زمانی که بعد از رسیدن به سن قانونی به قهوهخانهها میرفتم، میدیدم که مردم با چه جدیتی آن را بازی میکنند. در ماه رمضان هم قبل از ترنابازی و افطار خیلیها مشغول این بازی میشدند و بعد از افطار هم سراغ ترنابازی میرفتند. از همین رو این بازی در قهوهخانهها و سمت جنوب شهر بیشتر رواج داشت و مرسوم بود.
او با یادآوری تجربه این بازی و تأثیری که روی نگاه و تحلیلهای هر فردی دارد، خاطرنشان کرد: من خودم بارها و بارها گل یا پوچ بازی کردم و پیشنهادم این است که همه یکبار هم که شده، به سراغش بروند؛ چرا که علاوه بر مفرح و شادیبخش بودن آن به دلیل گروهی بازی شدنش، آدم را باهوش هم میکند. در واقع روانشناسی نگاهها و تجزیه و تحلیل حالت و رفتارهای رقبا به تشخیص بهتر و ارتقاء هوش تحلیلی کمک میکند. در کنار تمام اینها، در روزگاری که همه به سختی دور هم جمع میشوند، زنده شدن این بازی میتواند بهانه خوب و بیدغدغهای برای دورهمیها محسوب شود.