کیوان مهرگان در روزنامه اعتماد یادداشتی با عنوان «این مجازات‌ها را به کی نشون می دین؟»نوشت: در فیلم «زیر پوست شهر» سکانسی هست که فیلمبرداران تلویزیون در حال ضبط نظرات مردم هستند. این گزارش خراب می‌شود و فیلمبردار از طوبی (گلاب آدینه) می‌خواهد حرف‌هایش را تکرار کند. طوبی که دل پُری دارد، به فیلمبردار می‌گوید بیا از این تو فیلم بگیر و بعد سوال اصلی را می‌پرسد: «این فیلم‌ها رو به کی نشون می‌دین؟»
این جمله برگرفته از مصاحبه یک زن حاشیه‌نشین با خانم بنی‌اعتماد است که به فیلم‌های خانم بنی‌اعتماد راه پیدا کرد. انگار خانم بنی‌اعتماد وظیفه خود می‌داند که با ساخت هر فیلم این پرسش را مطرح کند که این فیلم‌ها را به کی نشون می‌دهید؟
بنی‌اعتماد از روز اول فیلمسازی تا امروز همواره دغدغه مردمان آسیب‌دیده از سیستم‌های نابرابر داشته. در تمام فیلم‌هایش قربانیان را پی‌جویی می‌کند و کوشیده نسبت به آنها و سرنوشت‌شان بی‌اعتنا نباشد.
او هیچ‌گاه افراد آسیب‌دیده را داخل باندهای تبهکار نشان نداد و در هیچ فیلمی حل و فصل مسائل اجتماعی را موکول به حضور اقتدارگرایانه نیروهای قهری نکرد.
اگر از «زرد قناری» تا «قصه‌ها» به نگاهی که بنی‌اعتماد مدافع آن بود، توجه می‌شد ای بسا در آسیب‌های اجتماعی رکوردها هر روز شکسته نمی‌شد.
حالا هم برای حل و فصل بحران‌های ریز و درشت جامعه از نگاه مداراجویانه بنی‌اعتماد سود بجویید و تلاش کنید به جای پلیسی کردن مسائل که از دل آنها تراژدی مهسا امینی در می‌آید، کاری کنید حضور نیروهای اقتدارگرا برای حل مسائل اجتماعی کم و کمتر شود.
بنی‌اعتماد سرمایه ملی این سرزمین است. هم علمش، هم کارهایش، هم نگاهش به پدیده‌های اجتماعی؛ این سرمایه ملی را محاکمه نمی‌کنند. مجسمه‌اش را می‌سازند و به دیگران سرمشقش می‌دهند.
این کشور فقط بحران انرژی و آب و برق ندارد، به شدت از بحران سرمایه انسانی رنج می‌برد. ما رنج دیگری بر این بحران‌ها اضافه نکنیم.
برگردم به سوال خود خانم بنی‌اعتماد، اگر محاکمه و داغ و درفش جواب مسائل اجتماعی بود، چرا هر روز این کلاف سر درگم‌تر شده؟ اصلا این مجازات‌ها را برای کی انجام می‌دهید؟