ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات نوشت: وقتی دچار سکسکه می‌شویم، دیافراگم منقبض می‌شود و بلافاصله پس از آن بخش بالایی چاکنای (خرخره) بسته شده و صدای هیک معروف شنیده می‌شود. سکسکه به‌طور معمول پس از مدت کوتاهی رفع می‌شود ولی ما در بیشتر مواقع مایلیم زودتر از آن خلاص شویم. اگر چه درمانی قطعی برای سکسکه وجود ندارد اما از قدیم تکنیک‌هایی پیشنهاد شده‌اند که می‌توانند آن را متوقف کنند.

روش نخست تنفسی است. اگر هنگام سکسکه نفس خود را برای مدتی حبس کنیم، سطح کربن دی‌اکسید خون بالا می‌رود که می‌تواند موجب تنظیم مجدد الگوی تنفس و به‌اصطلاح بند آمدن سکسکه شود. تکنیک‌های تنفسی دیگر شامل فوت کردن داخل یک پاکت کاغذی یا انجام شکل متفاوتی از مانور والسالوا است. این مانور شامل یک نفس عمیق اولیه، بستن دهان، فشردن سوراخ‌های بینی با دو انگشت و فوت کردن با دهان بسته است که موجب فشار آمدن به ماهیچه‌ها می‌شود؛ مثل زمانی که در دستشویی برای دفع به خود فشار می‌آوریم. اساس همه این روش‌ها تغییر الگوی تنفسی است که می‌تواند رفلکس سکسکه را قطع کند اما نتیجه هیچ‌کدام حتمی نیست.

تکنیک دوم نوشیدن آب و بلعیدن شکر دانه‌ریز است. این تکنیک با تحریک عصب واگ می‌تواند به چرخه سکسکه پایان دهد. عصب واگ، عصب شماره 10 مجموعه اعصاب مغزی است و در تنظیم انقباضات دیافراگم، فعالیت‌های پاراسمپاتیک، بلعیدن غذا و گوارش نقش دارد.

خوردن یک خوراکی شیرین یا ترش راهکار سوم است. این تکنیک نیز مانند بلعیدن شکر یا نوشیدن آب موجب تحریک عصب واگ می‌شود و محتملاً به سکسکه پایان می‌دهد.

بالأخره روش آخر از راه دهان یا تنفس نیست بلکه با پرت کردن حواس و تمدد اعصاب یا تن آرامی (relaxation)انجام می‌شود.

کارهایی که حواس ما را از سکسکه پرت می‌کنند یا موجب تمرکز و تمدد اعصاب می‌شوند مانند شمارش معکوس، تمرکز بر دم و بازدم یا ماساژ دادن آرام ناحیه اطراف دیافراگم می‌توانند به متوقف شدن سکسکه کمک کنند. انجام این‌ها تأثیر فیزیولوژیکی مستقیمی ندارند اما به منحرف کردن حواس ما از سکسکه کمک می‌کنند.

بیشتر روش‌های ذکر شده بی‌خطر هستند اما شواهد علمی محکمی برای اثبات آن‌ها وجود ندارد و بیشتر بر اساس گفته‌های افرادی است که آن‌هارا امتحان کرده‌اند و نتیجه گرفته‌اند.